Żronkowate

Żronkowate (Mutillidae) – rodzina os. Bezskrzydłe samice gatunków tej rodziny przypominają mrówki. Larwy tych os są parazytoidami błonkówek zakładających gniazda podziemne. Z 5000 gatunków żronkowatych większość występuje w tropikach. W Polsce stwierdzono występowanie czterech gatunków: Myrmosa atra, Paramyrmosa brunnipes, Dasylabris maura i Physetopoda halensis. Podrodziny Lelej (2002) w krainie palearktycznej wyróżnia 9 podrodzin: W nawiasach podano liczbę gatunków Myrmosinae (31) Kudakrumiinae (13) Pseudophotopsidinae (24) Ticoplinae (6) Myrmillinae (68) Mutillinae (256) Sphaeropthalminae (2) Dasylabrinae (103) Ephutinae (3) Mrówka panda. Te dziwnie wyglądające, puchate mrówki są tak naprawdę osami z rodziny żronkowatych. Występują w Chile i - mimo pozornie nieszkodliwego wyglądu - słyną z bardzo bolesnych użądleń. Nazywane są "zabójcami krów". Mutilla marginata – Żronka Naprawdę duża żronka o grubo punktowanym ciele. Tułów w większej części ciemnoczerwony u samic, u samców czarny. Odwłok u obu płci czarny z rysunkiem ułożonym z białych włosków. Samiec uskrzydlony, samica nielotna i liczniejsza. Jest w stanie bardzo boleśnie użądlić.  Liczebność. Rzadka, miejscami liczniejsza Środowisko. Różnorodne. Mogą to być suche tereny piaszczyste, murawy kserotermiczne, ale też prześwietlone lasy, ogrody, tereny wilgotne Wymiary. Samica 10-15 mm. Samiec 11-17 mm Czas lotu. Maj – sierpień Lokalizacja. Przepiękną samicę zauważyłem, gdy zdecydowanym krokiem pokonywała betonowy mostek, z którego patrzyłem na częściowo wyschnięte stawy koło Piskorzeńca  – i była to pierwsza tego typu obserwacja na terenie Przedborskiego PK. Nieco bliżej Łodzi, koło Inowłodza, jest ponoć pospolita i liczna Pokarm. Samce żywią się pyłkiem. Nie wiem, jak to jest z samicami – jakoś trudno mi sobie wyobrazić, aby wdrapywały się na kwiaty; ale kto wie. Larwy pasożytują w gniazdach różnych trzmieli Bombus Podobne. Bardzo podobna, niekiedy z ciemniejszym, niemal czarnym tułowiem ( zwłaszcza u samca ) Mutilla europaea jest gatunkiem ustępującym, być może w centralnej Polsce już nie występuje, a gdzie indziej jest bardzo rzadka, a nawet skrajnie rzadka. Myrmosa atra – Zbornica Szeroko rozsiedlona , powszechnie występująca żronka. Samice czerwono-czarne, samce w całości czarne. Samice szybko przemierzają teren i nie są skore do pozowania. Wzięte do ręki mogą użądlić.   Liczebność. Dość pospolita, ale niełatwa do odszukania. Samce znacznie mniej liczne Środowisko. Suche piaszczyste miejsca Wymiary. Samica 3-8 mm. Samiec 7-11 mm Czas lotu. Czerwiec – wrzesień Lokalizacja. Piaszczysty brzeg stawu na Lublinku Pokarm. Nektar (samce). Larwy rozwijają się w gniazdach Crabro peltarius, Oxybelus uniglumis, Didonotus minutus, Crossocerus palmipes Podobne. Inne żronki, zwłaszcza Paramyrmosa brunnipes, która wszakże uda ma czarne. Paramyrmosa brunnipes -Wdzieraczka lessowa Czarno-bordowa (samica), bądź czarna (samiec) żronka o dużej głowie i ostrych górnych krawędziach tułowia. Samica nielotna, samiec uskrzydlony. Bardzo ruchliwa i niełatwo zrobić jej zdjęcie; rzadko zatrzymuje się na dłużej niż sekunda – dwie. Samica potrafi bardzo boleśnie użądlić. Liczebność. Rzadka, w Polsce notowana z nielicznych stanowisk Środowisko. Suche, otwarte tereny piaszczyste, w tym śródleśne piaskownie i drogi oraz murawy kserotermiczne Wymiary. Samica 5-9 mm. Samiec 7-10 mm Czas lotu. ? Lokalizacja. Piaszczysta droga biegnąca wzdłuż widzewskich torowisk Pokarm. Samce odwiedzają kwiaty. Nie wiem, czym żywią się samice. Larwy żerują na pseudosmuklikach Lasioglossum morio Lasioglossum pauxillumLasioglossum majus, oraz na grzebaczach Crabro peltarius i Cerceris rybyensis Podobne. U Myrmosa atra uda są ciemne, a krawędzie tułowia nie tak ostro poprowadzone. Smicromyrme rufipes – Mróżka rudonoga Maleńka zwykle żronka o czerwonym tułowiu i czarnym odwłoku, który u uskrzydlonego samica zdobiony jest kilkoma białymi niezbyt wyraźnymi przepaskami, a u bezskrzydłej samicy kombinacją przepasek i plamek. Bardzo zwinna i energetyczna samica przypominająca na pierwszy rzut oka mrówkę rzadko się zatrzymuje.   Liczebność. Pospolita, lecz często niezauważana. Samiec rzadziej obserwowany Środowisko. Otwarte, suche tereny piaszczyste, nawet niewielkie – może to być fragment polnej drogi. Murawy kserotermiczne i gleby lessowe Wymiary. Samica 3-8 mm. Samiec 4-10 mm Czas lotu. Maj – październik Lokalizacja. Widzewskie torowiska, ŁOB, piaszczyste drogi w rejonie ulicy Rogowskiej Pokarm. Samce żywią się nektarem. Larwy pożerają larwy swoich gospodarzy z rodzajów Oxybelus, Miscophus, Tachysphex, Cerceris, Crossocerus Podobne. Smicromyrme sicana u nas nie występuje. Można ją wziąć także za inne małe żronki, a nawet za mrówkę.