WIOSNA

Richard Ramsey

x

Ford Mustang

Ford Mustang – amerykański samochód osobowy typu pony car produkowany od 1964 roku, jako amerykańska odpowiedź na produkowane w Europie sportowe wozy GT. Pierwszy egzemplarz zaprezentowano 17 kwietnia 1964 roku w Nowym Jorku. Transmisja telewizyjna premiery została wyemitowana przez trzy amerykańskie stacje telewizyjne 19 kwietnia tego samego roku. Produkcję pojazdu rozpoczęto 9 marca od białego kabrioletu z czarnymi elementami wystroju, który zjechał z linii produkcyjnej w Dearborn w stanie Michigan. Na początku lat 60. XX wieku jedynym samochodem sportowym produkowanym w Stanach Zjednoczonych był Chevrolet Corvette.  Jego wysoka cena odstraszała potencjalnych klientów o niskich i średnich dochodach. Produkowany od 1955 roku Ford Thunderbird stał się autem luksusowym, ale nie szybkim i dynamicznym, a sportowe auta sprowadzane z Wielkiej Brytanii sprzedawały się dość dobrze. Jednocześnie pierwsze pokolenie ludzi urodzonych tuż po drugiej wojnie światowej (tzw. "baby-boomers") osiągało w połowie lat 60. dorosłość i poszukiwało swojego pierwszego auta – niewielkiego, a jednocześnie o sportowym charakterze. więc Ford postanowił wprowadzić do produkcji swój samochód sportowy. Skoro już było wiadomo, że powstanie nowy samochód, potrzebował on nazwy i charakterystycznego, rozpoznawalnego symbolu. Pomysły na nazwy były różne. Samochód miał nazywać się: T-5, Cougar, Aventura, Allegro, Stiletto, Turino, Torino, a nawet XT-Bird. Niektóre z tych nazw posłużyły później jako nazwy innych modeli samochodów z koncernu Forda. Samochód miał być kierowany głównie dla ludzi młodych, więc było potrzebne coś, co symbolizuje wolność i nieskrępowanie, a jednocześnie siłę. Symbolem takim stał się mustang – dziki koń z prerii Ameryki Północnej. Pośrednim powodem nadania takiej nazwy był też fakt, że czołowy projektant wozu – John Najjar – był wielkim fanem myśliwca P-51 Mustang z okresu II wojny światowej. Jednocześnie powstało charakterystyczne logo Mustanga – galopujący koń na tle czerwonych, białych i niebieskich pasków symbolizujących Stany Zjednoczone i amerykańskie korzenie. Ford Mustang numer 1 Ford Mustang Convertible z 1965 roku

pusta do usunircia

 

Second Waltz - Andre Rieu

Como

Como – jezioro w północnych Włoszech (Lombardia), w Alpach.  Como jest trzecim co do wielkości jeziorem Włoch (po Garda i Maggiore). Zarazem jest to najgłębsze jezioro Alp i jedno z najgłębszych w Europie; tworzy kryptodepresję. Jego rozczłonkowanie powoduje, że linia brzegowa swoją długością przekracza linie brzegowe jezior Garda i Maggiore razem wziętych. Kształt jeziora przypomina odwróconą literę Y. Jedyna wyspa na jeziorze nazywa się Isola Comacina. Była ona zamieszkana już w starożytności, lecz istniejące na niej osady zostały zniszczone w XII wieku. Jezioro ma 3 części: Ramo di Como, Lago di Lecco, Ramo di Colico.   Ze względu na łagodny klimat roślinność wokół jeziora jest bardzo zróżnicowana i bujna. W górnej części jeziora praktycznie zawsze (oprócz miesięcy zimowych) wieje termiczny wiatr – breva. Zaczyna on wiać ok. godz. 10.00 z siłą 1-3 B, aby w porze popołudniowej osiągnąć 3-6 B. Jakość wody w Como w niektórych miejscach pozostawia wiele do życzenia; spowodowane jest to brakiem oczyszczalni ścieków. Każdego dnia po Como kursują promy i inne łodzie, dzięki którym sprawnie można osiągnąć nadbrzeżne miejscowości bez konieczności objeżdżania jeziora lądem. Como jest również celem wielu turystów; znane jest z licznych ośrodków wypoczynkowych i parków, leżących nad jego brzegiem. Okres od czerwca do września jest najlepszym czasem na uprawianie windsurfingu i kitesurfingu na wodach Como.   Miejscowości nadbrzeżne Como Cernobbio Moltrasio Brienno Argegno Ossuccio Lenno Mezzegra Tremezzo Menaggio Dongo Gravedona Domaso Lecco Varenna Bellano Colico Blevio Bellagio Widok na Alpy i jezioro Como z Bellagio Malgrate

Ludy Afryki

Ludy Afryki Abangowie, Abanga – w końcu XIX wieku lud murzyński, zamieszkujący obszar górnego Nilu, między plemionami Niam-Niam i Monbuttu. Aczoli − grupa etniczna zaliczana do ludów nilotyckich, zamieszkująca Sudan Południowy, Ugandę, i północną Kenię. Posługują się językiem aczoli z rodziny nilo-saharyjskiej. Etnicznie najbliżej im do ludów Luo a zwłaszcza Szylluków z Sudanu. Ich liczebność ocenia się od około miliona do dwóch milionów. Największa grupa, licząca około 750 tysięcy zamieszkuje Ugandę. Nazwa Aczoli wywodzi się od słowa Shûli, oznaczającego łączenie arabskiego z innym językiem. Terminem tym określali ich Arabowie. Afarowie  – afrykańska negroidalna rdzenna ludność kuszycka, zamieszkująca tereny tzw. Rogu Afrykańskiego – północno-wschodnią Etiopię, Dżibuti, Somalię i Erytreę o ponad milionowej populacji. Język Afarów, afar-saho, należy do kuszyckiej grupy językowej. Prawdopodobnie Afarowie zamieszkiwali pierwotnie wyżyny południowo-wschodniej Etiopii, zajmując następnie podczas pasterskich wędrówek pustynne tereny Kotliny Danakilskiej (Afar), od którego nazwy pochodzi określenie nadane im przez sąsiednie ludy. Afarowie są nominalnie muzułmanami (konwertowani na islam od X wieku na skutek kontaktów z Arabami), jednak na ich praktyki religijne widoczny wpływ mają starsze wierzenia, właściwe ludności kuszyckiej. Tradycyjnym zajęciem Afarów było koczownicze pasterstwo (hodowla kóz i wielbłądów, rzadziej bydła). W dolinach okresowych rzek zakładali oni półstałe osady, opuszczane na czas pasterskich wędrówek w poszukiwaniu wody. Częste klęski suszy spowodowały odchodzenie od pasterstwa i osiedlanie się w ośrodkach miejskich. Obecnie Afarowie mieszkający na wybrzeżu zajmują się także rybołówstwem, a w okolicach nieco żyźniejszych (np. oazy Assau) również rolnictwem. W niektórych rejonach trudnią się ponadto pozyskiwaniem i handlem solą (np. okolice jeziora Asal). Struktura społeczna wśród Afarów jest ściśle hierarchiczna, oparta na rodach patrylinearnych z występującą poligynią (podobnie jak u sąsiednich ludów). Społeczność podzielona jest na dwie klasy: posiadaczy ziemskich, tzw. asaimara ("czerwoni") czyli klasa panująca, oraz stojących niżej w hierarchii – dzierżawców, tzw. adoimara ("biali") czyli klasa robotnicza. Prawo zwyczajowe surowo karze cudzołóstwo oraz zabójstwo, sankcjonuje natomiast istnienie tzw. krwawej zemsty.

Jan Suzin

Jan Suzin, właściwie Zenon Suzin (ur. 12 kwietnia 1930 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 2012 tamże) – polski prezenter telewizyjny i architekt. Syn architekta Leona Suzina. Z wykształcenia architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Na początku lat 50. był jednym z członków zespołu projektującego warszawski MDM. W 1956 roku razem z ojcem Leonem przygotował projekt rekonstrukcji i odbudowy warszawskiego kościoła garnizonowego przy ul. Długiej.   Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczął w połowie lat 50. Pierwszy dyżur spikerski miał 26 listopada 1955, a ostatni dokładnie 41 lat później, czyli 26 listopada 1996 roku. Był jednym z dwóch pierwszych (obok Eugeniusza Pacha) lektorów TVP; wystąpił w pierwszym wyemitowanym programie, nadawanym wówczas z Doświadczalnego Ośrodka Telewizyjnego przy ul Ratuszowej w Warszawie. Na początku lat 70. był prezenterem Dziennika Telewizyjnego, przez cały czas pracy w TVP był spikerem. Był konferansjerem na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.  Wielokrotnie składał widzom życzenia noworoczne, najczęściej w duecie z Edytą Wojtczak. Czasami prowadził programy rozrywkowe, np. "Dobry wieczór, tu Łódź". Jako lektor czytał teksty filmów (głównie westernów) i programów popularnonaukowych, m.in. materiały do "Sondy". W latach 90. czytał dla prywatnych firm, takich jak Elgaz, NVC, Fan Media. Zajmował się także czytaniem filmów w Studio Eurocom na zlecenie Polsatu i Polonii 1.   Występował też w polskich filmach, głównie grając role samego siebie. Słynął z nienagannych manier, znajomości wielu języków obcych oraz zamiłowania do lotnictwa. Już na emeryturze w nielicznych wypowiedziach dla mediów ubolewał nad kondycją współczesnej telewizji i wszechobecnymi reklamami. W domu nie miał telewizora. Zmarł w warszawskim szpitalu, po długiej i ciężkiej chorobie. Uroczystości pogrzebowe Jana Suzina odbyły się 26 kwietnia 2012 w Kościele św. Karola Boromeusza. Pochowany został na warszawskich Starych Powązkach. Jego mieszkanie znajdowało się na Saskiej Kępie.   Role filmowe 1960: Szczęściarz Antoni jako pan młody w USC 1962: Wielka, większa i największa jako spiker TV 1971: Samochodzik i templariusze jako dziennikarz przeprowadzający wywiad z Brodaczem 1971: Nie lubię poniedziałku jako spiker TV 1976: Brunet wieczorową porą jako spiker TV 1986: Tulipan jako Jan Suzin, klient szewca 1988: W klatce jako Jan Suzin 1989: Konsul jako spiker TV 2005: 1409. Afera na zamku Bartenstein jako Narrator (rola głosowa) Role w Teatrze Telewizji 1982: Długie pożegnanie wg Chandlera jako policjant

WIOSNA