„Do Apollina” – Zbigniew Herbert

„Do Apollina”  Cały szedł w szumie szat kamiennych laurowy rzucał cień i blask oddychał lekko jak posągi a szedł jak kwiat we własną zasłuchany pieśń lirę podnosił na wysokość milczenia zatopiony w sobie źrenicami białymi jak strumień kamienny od sandałów do wstążki we włosach zmyślałem twoje palce wierzyłem twoim oczom Bez strun instrument ręce bez dłoni oddaj mi młody okrzyk wyciągnięte ręce i głową moją w ogromnym pióropuszu zachwytu oddaj moją nadzieję milcząca biała głowo cisza – pęknięta szyja cisza – złamany śpiew Pierwszego dna młodości nie dotknę cierpliwy nurek wyławiam teraz tylko słone strzaskane torsy Apollo śni się po nocach z twarzą poległego Persa mylne są wróżby poezji wszystko było inaczej inny był pożar poematu inny był pożar miasta Bohaterowie nie wrócili z wyprawy Nie było bohaterów ocaleli niegodni szukam posągu zatopionego w młodości pozostał tylko pusty cokół – ślad dłoni szukającej kształtu