O Cesi, co ssała paluszek i o krawcu z nożycami - Artur Oppman

O Cesi, co ssała paluszek i o krawcu z nożycami *  Była jedna Cesia mała, Co paluszek ciągle ssała, I choć miała piąty rok, Jak niemowlę, wciąż: cmok! cmok! Mówi mama: „Brzydka wada! Ssać paluszka nie wypada! Moja Cesiu, nie martw mnie, Bo zobaczysz, będzie źle! Przyjdzie krawiec zły okrutnie, * I paluszki Cesi utnie… Ach! już nikt by ich nie zszył, Toż dopiero płacz by był!” Ale Cesia myśli sobie: „Ej, toć złego nic nie robię! Mama tylko straszy mnie, Skądby krawiec wziął tu się? Gdzieżto zresztą krawców znają, Co paluszki obcinają? O tem, choć mam piąty rok, * Nie słyszałam — i znów: „cmok!” Raz, na miasto idąc mama, Rzekła: „Cesiu! będziesz sama, Grzeczną bądź! przyniosę gruszek, A pamiętaj!… wiesz?… paluszek!” * Ledwo się zamknęły drzwi, Cesia mówi: „Ej co mi! Possię trochę… tak. .. troszeczkę,” Raz jedyny, przez chwileczkę… I paluszek w buzię chlup. * Wtem ktoś biegnie: tup, tup tup! Wpada krawiec, strasznie zły, „Palec — woła — utnę ci!” Zdjął okropny Cesię strach! Słyszy groźne: szach! szach! szach! * Tnie zły krawiec nożycami, A sukienkę krew już plami. Skaleczywszy, jak duch znikł. Biedna Cesia w płacz i w krzyk Wchodzi mama: „Co ci to? * Cesia beczy: „Och! och! o!” I zaledwie wyrzec może: „Był tu krawiec… Ach, mój Boże! Mamo, mamo!… rączka chora! Bez paluszków… Po doktora!” * A mamusia: „Widzisz sama Że radziła dobrze mama! Przestrzegałam! jak to źle, Gdy panienka palce ssie”! Jak naprawdę było tam, * Ja w sekrecie powiem wam: Ten zły krawiec, to przebrany Cesi Wujek był kochany. Wielkie on nożyce wziął, I niby to palce ciął; Lecz choć „utnę” groźnie wrzasnął, Ledwie trochę Cesię drasnął. Ta w przestrachu zaś myślała Że bez palca już została.  Tak to było! No i cóż? Cesia palca nie ssie już; Nauczka ją poprawiła; I już panna z niej jest miła.