HERBATA MIĘTOWA

Mięta jest jedną z najstarszych roślin leczniczych świata. Znana była w medycynie chińskiej, używana do balsamowania zwłok w Egipcie, wspomniana w mitologii greckiej i w Nowym Testamencie. W zamierzchłych czasach uważano, że pobudza mózg do myślenia i dlatego uczniowie rzymskich filozofów uwieńczyli nią skronie. Hipokrates, Paracelsus i Avicenna doceniali ją jako lek na pryszcze, ropnie, bóle głowy, mdłości i wymioty, a także stosowali przy żółtaczce. U nas w średniowieczu najczęściej używano mięty kędzierzawej i nawodnej. Radzono miejsca po ukąszeniach szerszeni i pszczół smarować sokiem mięty lub przykładać na nie roztarte jej liście. Uważano też, iż mleko z parzonym liściem mięty pokarm u matek karmiących wstrzymuje. Świeże liście przykładano na czoło przy bólu głowy, a na stany ropne przyrządzano specjalne plastry z mąki kartoflanej z suszoną miętą albo jej sokiem. Mięta ma działanie uspokajające, przeciwskurczowe, przeciwwymiotne, dezynfekujące, przeciwbólowe, pobudzające wydzielanie soków trawiennych, bakteriobójcze i przeciwpasożytnicze. Napar mięty w warunkach domowych ma wielostronne zastosowanie, głównie przy dolegliwościach żołądkowych, także przy nerwobólach, bólach stawów i mięśni. Napar przygotowuje się z łyżki mięty na szklankę wrzątku i pije się po 1/2 szklanki 2-4 razy dziennie. W tych samych schorzeniach można stosować krople miętowe, po 15 kropli w wodzie lub na cukrze. Zewnętrznie mięty używa się w nieżycie gardła i jamy ustnej do płukania, w formie inhalacji z olejku przy nieżytach nosa, a w postaci kompresów przy migrenie. Świeże i suszone liście mięty mogą stanowić przyprawę do sałat, ryb, farszów mięsnych. Świeże posiekane liście dodaje się do twarogu i pierogów, a także do deserów i napojów. Liście wrzucone do mleka zapobiegają jego warzeniu się.