Kanikuła - Anna Zajączkowska

Kanikuła Już się lipy rozsiadły jak grube sąsiadki, Szepczą w niebo pacierze miodowym zapachem Lub brzękiem pszczół plotkują nad rozgrzanym dachem Strojne jak na odpuście w swoje blade kwiatki. Mamy to nasze lato zastygłe w bursztynie, Zamknięte w szklanych słojach na drewnianych półkach, Rozświergotane w wróblach i smagłych jaskółkach Z nadzieją, że tym razem tak szybko nie minie. I choć nam czoło perli pot przy żniwnym trudzie Lubimy czas bogaty zbożami w spichlerzach, Bo dla zapachu chleba rąk do pracy nie żal. Jesteśmy dla tej ziemi - zwykli, prości ludzie. Odejdzie ciche lato z bocianim odlotem, Z szpaków czarnym sejmikiem na skoszonej łące Cieszmy się jeszcze wodą i gorącym słońcem Długimi dniami naszej kanikuły złotej.