Togo

Togo, Republika Togijska – państwo w zachodniej Afryce nad Zatoką Gwinejską. Graniczy z Ghaną, Beninem i Burkina Faso.  Togo dzieli się na 5 regionów i stolicę, razem stanowi to 30 prefektur i jedną gminę. Stolicą Togo jest Lomé. Pomnik niepodległości Hotel IBIS Aného - miasto w południowej części Togo położone ok. 45 km na wschód od stolicy kraju Uliczka Atakpamé Kara – miasto w północnym Togo Kpalimé, obecnie znane jako Palimé – miasto w Togo Sokodé – drugie pod względem liczby mieszkańców miasto Togo Togo położone jest w zachodniej Afryce, nad Zatoką Gwinejską. Graniczy od wschodu z Beninem, od zachodu z Ghaną, a od północy z Burkina Faso. Większość powierzchni państwa zajmują góry i tereny wyżynne. Na południu kraju znajduje się aluwialna nizina nadbrzeżna stopniowo przechodząc na północy w wyżynę. Na południowo-zachodnim brzegu kraju przebiega pasmo Gór Togo (Atakora).  Góry Atakora w Beninie  Togo posiada piaszczyste wybrzeże z licznymi lagunami i mierzejami. Średnie temperatury miesięczne wahają się w granicach 23-32 °C. Mont Agou – szczyt w pasmie Gór Togo Wybrzeże Togo           Targ w Kara Zdecydowana większość terytorium Togo porośnięta jest wysokotrawiastą sawanną, na której miejscami rosną zdegradowane lasy tropikalne. Lasy zajmują jedną czwartą powierzchni kraju.  W wyższych partiach gór można spotkać fragmenty wilgotnych lasów równikowych. Powszechnym gatunkiem drzew w Togo są palmy  i akacje,    a w lasach eukaliptusy    i hebanowce, które są nadmiernie wycinane przez ludzi.   Wybrzeże kraju jest miejscami porośnięte roślinnością bagienną i niewielkimi fragmentami lasów namorzynowych. Poza bagiennymi gatunkami roślin, powszechne są palmowate. Nad rzekami miejscami rosną lasy galeriowe.   Świat zwierząt w Togo uległ znacznemu zubożeniu w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Główną przyczyną takiego stanu rzeczy jest rozszerzanie areału ziem uprawnych oraz degradacja lasów. Na terenach słabo zaludnionych można spotkać słonie,    lwy    i antylopy,    a nad rzekami krokodyle i hipopotamy.    W lasach, ale i też na obszarach wilgotnych sawann żyje kilka gatunków małp, są to głównie pawiany    i szympansy. Na bagiennych terenach nadbrzeżnych występują płazy i gady w tym jadowite węże. W celu ochrony przyrody utworzono kilka obszarów chronionych, zajmujących 8% powierzchni Togo. Do takich obszarów zalicza się m.in. Park Narodowy Fazao Malfakassa.   Historia  Od XII do XIV wieku na terenie Togo zasiedliły się ludy pochodzące z Nigru. Około roku 1471 tereny te zostały odkryte przez Portugalczyków. W XIX wieku rozwinął się handel niewolnikami. Do 1918 Togo obejmowało także część obecnej Ghany i było kolonią niemiecką. Po wybuchu I wojny światowej na terytorium kolonii wkroczył ywojska brytyjskie i francuskie. W 1922 kraj został podzielony między Wielką Brytanię i Francję. W 1941 roku przeciwnicy kolaborującego we Francji pronazistowskiego rządu marszałka Philippe Pétaina utworzyli Komitet Jedności Togijskiej a działacze ugrupowania do czasu zajęcia kraju przez aliantów byli poddani represjom. Po II wojnie światowej obie części stały się terytorium powierniczym ONZ pod administracją Francji i Wielkiej Brytanii (Togo Francuskie i Togo Brytyjskie). W 1956 brytyjska cześć Togo, w wyniku plebiscytu, została przyłączona do brytyjskiego Złotego Wybrzeża (obecnie Ghana) i rok później znalazła się w granicach niepodległej Ghany. Część francuska zyskała status autonomicznej republiki w ramach Wspólnoty Francuskiej. Autonomia nie zadowoliła jednak mieszkańców kraju którzy na czele z Sylvanusem Olympio domagali się pełnej niepodległości. Ruch niepodległościowy od 1956 do 1958 ruch narodowowyzwoleńczy był represjonowany. W 1960 roku Olympio, nie przyjął oferty Kwame Nkrumaha z Ghany który proponował połączenie Togo z Ghaną a 27 kwietnia tego samego roku Togo uzyskało niepodległość. Rok później prezydentem Togo został Sylvanus Olympio, wówczas przywódca partii Jedność Togijska. Po dwóch latach prezydentury Olympio nastąpił wojskowy zamach stanu. Sylvanus Olympio został zastrzelony przez kilku oficerów uczestniczących w spisku. Nowym przywódcą państwa został Nicolas Grunitzky. W 1967 Grunitzky został zastąpiony przez generała Gnassingbé Eyadémę w wyniku kolejnego puczu. Eyadéma wprowadził w kraju dyktaturę jednopartyjną a jako doktrynę polityczną przyjął antykomunizm oraz rozwinął na wielką skalę kult jednostki. W 1969 utworzona została jedyna legalna partia polityczna, Zrzeszenie Ludu Togijskiego. W 1979 roku w Togo przywrócono rządy parlamentarne przy utrzymaniu monopartyjnego systemu politycznego. W 1980 została uchwalona konstytucja kraju. 11 lat później na skutek afrykańskiej demokratyzacji wprowadzono system wielopartyjny. W lipcu 1991 do Togo powrócił Gilchrist Olympio, syn zabitego w zamachu stanu prezydenta. Olympio wziął udział w procesie demokratyzacji kraju w ramach obrad Konferencji Suwerenności Narodowej. W wyniku prac komisji powołano nowy rząd i przejściowy parlament a w 1992 roku Olympio powołał opozycyjną Unię Sił Zmiany. Demokratyzacja nie trwała długo bo już w maju 1992 roku konwój Olympio został zaatakowany na zlecenie syna prezydenta Eyademy, Ernesta Gnassingbe. W 1993 roku Eyadéma wygrał zbojkotowane przez opozycję wybory prezydenckie. W 1998 roku odbyły się kolejne sfałszowane wybory prezydenckie, przeciwnikiem urzędującego dyktatora był Olympio. W 2005, po śmierci Eyademy będącego najdłużej urzędującym dyktatorem w Afryce, zgodnie z konstytucją, po opróżnieniu urzędu prezydenta obowiązki głowy państwa miały przypaść przewodniczącemu Zgromadzenia Narodowego. Funkcję tę sprawował wówczas Fambaré Ouattara Natchaba, jednocześnie szef armii, generał Zakari Nandja poinformował o przekazaniu funkcji prezydenta ministrowi Faure Gnassingbé a więc synowi prezydenta Eyademy. Unia Afrykańska ostro potępiła przejęcie władzy przez Gnassingbé oraz określiła je mianem wojskowego zamachu stanu. Premierem kraju został natomiast Édouard Kodjo. Faure Gnassingbé w trakcie prezydentury przeprowadził pewne reformy jednak w dalszym ciągu Togo pozostaje państwem autorytarnym gdzie łamane są prawa człowieka. Zwrotem w polityce okazało się wejście w 2010 roku do rządu dotychczasowej umiarkowanej części opozycji w tym Gilchrist Olympio. W polityce zagranicznej Gilchrist kontynuował kurs ojca polegający na utrzymywaniu najbliższych stosunków z Zachodem a szczególnie z byłymi mocarstwami kolonialnymi - Francją i Niemcami, pewną zmianą okazało się natomiast zbliżenie do Chin.