Kodeks Leicester

Kodeks Leicester autorstwa Leonardo da Vinci uchodzi za najdroższą książkę na świecie. W roku 1994 manuskrypt został zakupiony na aukcji przez miliardera Billa Gatesa za kwotę 30.8 milionów dolarów. Kodeks Leicester – znany dawniej pod nazwą Kodeks Hammera, XVI-wieczny zbiór pism i notatek sporządzonych przez Leonarda da Vinci. Kodeks Leicester swoją nazwę zawdzięcza Thomasowi Coke pierwszemu hrabiemu Leicester, który nabył zapiski w roku 1717. W roku 1980 kodeks został zakupiony przez bogatego przemysłowca, kolekcjonera sztuki i filantropa Armanda Hammera z posiadłości Leicester i przemianowany na Kodeks Hammera. W roku 1994 manuskrypt został zakupiony na aukcji przez miliardera Billa Gatesa za kwotę 30.8 milionów dolarów. Kodeks został najdroższą książką w historii. Przez rok wystawiany był w różnych miastach świata. Gates ponownie przemianował kodeks na Leicester. W 2004 został wystawiony w Zamku de Chambordi, a w 2005 w Tokio. Jedna ze stron została udostępniona w muzeum w Seattle. Kodeks jest w formie 18 arkuszy papieru, gdzie każdy złożony jest w połowie i zapisany na obu stronach. W ten sposób tworzy 72 strony dokumentu. Pierwotnie zapiski były związane razem, lecz obecnie strony są od siebie oddzielone. Kodeks napisany jest ręcznym włoskim pismem lustrzanym. Tekst oprawiony jest licznymi ręcznymi rysunkami i wykresami. Kodeks zawiera liczne pomysły renesansowego artysty, jego szkice projektowe, ilustracje związane ze sztuką i nauką. Treść i jego forma są luźno powiązane ze sobą, bardziej przypominają zapiski z obserwacji Leonarda da Vinci, który przelewał na karty swoje teorie na temat astronomii, właściwości wody, skał i skamieniałości, powietrza i światła. Tematy kodeksu wytłumaczenie, dlaczego skamieniałości morskie można znaleźć w górach. Leonardo wierzył, że góry powstały z morza, stopniowo wypiętrzając się do obecnej formy. ruch wody – to główny temat tego kodeksu. Leonardo pisał o prądach wodnych w rzekach i na podstawie ich obserwacji konstruował mosty i snuł teorie na temat erozji. luminescencja księżyca – Leonardo podejrzewał, że powierzchnia Księżyca jest pokryta wodą, która odbija światło Słońca. Leonardo na podstawie obserwacji wysunął teorię udowodnioną sto lat później przez Keplera na temat światła popielatego, czyli poświaty widocznej na aktualnie nieoświetlonej części Księżyca, widocznej dzięki światłu odbitemu od Ziemi.