"Do Lotty"

Nieraz wśród wrzawy przeróżnych radości, Albo gdy serce troska się czy trwoży, Wspominamy cię, Lotto, w godzinie czułości, Jak o cichej przedwieczornej zorzy Wyciągnęłaś do nas dłoń życzliwie I na niwie, co w zieleni tonie, Na przyrody malowniczym łonie Ukazałaś, jak lekki ślad płonie Twojej duszy kochanej prawdziwie. Rad jestem, że cię właściwie przejrzałem. Że zaraz w pierwszym porywie poznania, Wcielając w słowo serdeczne doznania, Dobrym naprawdę dzieckiem cię nazwałem. Wychowywanych w spokoju i ciszy Niesie nas w świat, daleko, bez pamięci, Wokół nas tysiąc fal się kołysze, Coś martwi, cieszy, a wszystko nęci Nowością, i z godziny na godzinę Waha się niespokojnie myśl skrzydlata; Odczuwamy, a gdyśmy odczuli głębinę, Porywa ją jaskrawy zamęt świata. Tak jest, nadzieje różne się plotą I ból niejeden w sercach nam się kłębi. Któż poznał myśli nasze, Lotto? Kto nasze serca poznał do głębi? Chciałoby serce moje dniem i nocą Przepływać we współczucie drugiego stworzenia I ufnie rozkoszować się z podwójną mocą Źródłem wszelkiej radości, wszelkiego cierpienia. A oko szuka wkoło daremnie, Wszystko zamknięte w jego podróży, Najpiękniejsza część życia roztrwania się we mnie Bez spokoju i bez burzy. I na twoje utrapienie wieczne, Co niegdyś pociągało, dziś odpycha ludzi. Czy żywić można uczucia serdeczne Do świata, który łudzi, I widząc twe radości, niepokoje, W obojętności trwa zakamieniałej. Patrz, duch się cofa do skorupy swojej, Serce zamyka się zbolałe. Od pierwszej chwili moje przykułaś spojrzenie - Krzyknąłem: "Tyś jest godna miłości, o miła!" Błagałem niebo dla cię o błogosławienie, Które dzisiaj na twoją przyjaciółkę zsyła.