Stanisława Wysocka

Stanisława Wysocka z Dzięgielewskich, secundo voto Stanisławska (ur. w Warszawie 7 maja 1877, zm. 17 stycznia 1941 tamże) – polska aktorka, reżyser teatralny, dyrektor teatrów. Karierę zaczynała w teatrach objazdowych. W latach 1901-11 była aktorką Teatru Miejskiego w Krakowie. W latach 1913-14 grała w Teatrze Polskim w Warszawie. I wojnę światową spędziła w Kijowie. Po wojnie wróciła do Polski i do 1922 grała w Teatrze Rozmaitości. W latach 1923-25 grała i reżyserowała w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. W latach 1926/27 kierowała teatrem miejskim w Lublinie. W latach 1927-30 pracowała w Teatrze Polskim w Poznaniu. Sezon 1931/32 spędziła w teatrze miejskim w Wilnie. Sezon 1932/33 to praca w teatrze miejskim i kameralnym w Łodzi. Potem wróciła do Warszawy, gdzie grała do wybuchu II wojny światowej. Nazywano ją "nową Modrzejewską". W latach 1921-23 kierowała Państwową Szkołą Dramatyczną przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Od 1934 była wykładowcą PIST-u. Po wybuchu II wojny światowej współpracowała z konspiracyjnym PIST-em i do końca życia udzielała lekcji. W 1935 została odznaczona Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej. Matka Janiny Wysockiej-Ochlewskiej. Filmografia 1929: Mocny człowiek (babka Bieleckiego) 1929: Ponad śnieg (Rudomska) 1935: Jaśnie pan szofer (ciotka Boratyńskiego) 1936: Trędowata (księżna Podhorecka) 1937: Dziewczęta z Nowolipek (Mossakowska) 1938: Druga młodość (babka Jerzego) 1938: Dziewczyna szuka miłości (matka Jerzego) 1938: Gehenna (stara niania Ksenobia) 1938: Granica (ciotka Elżbiety) 1938: Kobiety nad przepaścią 1938: Ludzie Wisły (Matyjaska) 1938: Wrzos (babka) 1939: Czarne diamenty (matka Nawrata) 1939: O czym się nie mówi... (Romanowa) 1939: Włóczęgi (babcia, baronowa von Dorn)