Torre Galatea Figueres w Hiszpanii

Teatro-Museu Dalí de Figueres w Figueres w północnej Katalonii, gdzie urodził się i umarł Salvador Dalí, jest obok muzeum Prado w Madrycie najczęściej odwiedzanym w Hiszpanii muzeum sztuki. Zaprojektowane przez Dalego, w swoich zbiorach gromadzi przeszło 360 prac, co stanowi jedną trzecią dorobku artysty. Jest siedzibą Fundacji Gala-Salvador Dalí oraz miejscem pochówku artysty. Otwarte 28 września 1974 roku muzeum z czasem okazało się za małe. Władze Figueres dokupiły więc graniczącą z muzeum Torre Gorgot. Po przeprowadzeniu prac adaptacyjnych, wieża została poświęcona 27 marca 1984 roku. Na uroczystość przybył sam Dalí, było to jedno z jego ostatnich wystąpień publicznych. Na cześć Gali, wieża otrzymała jej imię (Torre Galatea) i tu, jesienią 1984, po powrocie ze szpitala w Barcelonie (w którym przebywał na skutek obrażeń odniesionych w pożarze na zamku de Púbol), w specjalnie dla niego urządzonym pokoju, Dalí mieszkał niemal do śmierci (zmarł w styczniu 1989 roku w szpitalu w Figueres). Muzeum jest ekscentryczne, tak jak ekscentrycznym twórcą był sam Dalí. Zlokalizowane w ciągu starych umocnień, szokuje zarówno zewnętrzną bryłą, jak i ekspozycją wewnątrz.  Jajko i chleb Dalí uważał za symbole początku i życia. Dlatego fasadę muzeum wieńczy zaprojektowana przez artystę attyka w kształcie olbrzymich jaj. Natomiast ceglasto-czerwone ściany pokryte są żółtymi, ulepionymi z gipsu katalońskimi chlebkami, a figurki spoglądających z dachu rycerzy na głowach mają bagietki. Chleb w twórczości Dalego pojawiał się często. Dla artysty miał sens nie tylko filozoficzny, ale również towarzyszył mu w czasie wytężonej pracy - gdy malował, często żywił się tylko chlebem i wodą. Ponadto Dalemu sprawiało przyjemność, gdy jego sztuka była określana jako "jadalna". Chętnie przyrównywał ją do "chleba powszedniego", co miało odwołania do jego ulubionej rodzimej kuchni katalońskiej, której specyfiką jest prawie całkowity brak dodatków poza chlebem, przez co spełnia on w niej ważną rolę. W 1993 roku na wystawie w Teatro pokazano niemal wszystkie prace Dalego, w których występuje chleb. Z chlebowego ciasta artysta tworzył nawet "jadalne meble". Ściany wnętrza budynku zdobią czaszki słonia, krokodyla, pirenejskich skamielin, razem ze szczątkami latarni z paryskiego metra i szuflad biurowych urzędu miejskiego.  Najważniejsze dla Dalego obrazy: Widmo sex-appealu, Chleb w koszyku, Dematerializacja nosa Nerona oraz portrety Gali, ukochanej żony artysty, znajdują się w obitej czerwonym pluszem sali zwanej Skarbcem. W patio stoi słynna Deszczowa taksówka z rzeźbą królowej Ester na masce, autentyczny czarny cadillac, z którego po naciśnięciu guzika wylewa się strumień wody na siedzące kukły pasażerów. Zawieszona wysoko ponad głowami zdaje się płynąć prawdziwa łódź rybacka, niegdyś własność Gali. Centralnym pomieszczeniem jest dawna scena teatralna. To tu, w krypcie pod sceną, złożone są prochy artysty.