Rzeka - Kazimiera Iłłakowiczówna

Rozbija mnie o kamienie każde twe westchnienie. Jam jest żywioł bieżący, płynny, a tyś – brzeg, postawiony na to, byś mnie strzegł. Polujesz na łąkach, liczne i celne twe strzały mordują na mej piersi ptactwo dzikie i kaczuszki białe: ścinasz olchy i dęby, drzewa pomne wieków, i puszczasz je na wody me, aby kłody uniosły daleko. I przychodzisz i klękasz – zziajany, brudny i spragniony- nade mną, a ja odbijam w sobie obraz twój zmącony i – gdy mnie pijesz – staję się chłodna i czysta, i lekka, a dusza ma przez skrwawione ręce twe przecieka, przecieka..