Roger Moore

Sir Roger George Moore (ur. 14 października 1927 w Londynie) – brytyjski aktor filmowy znany przede wszystkim z ról Simona Templara w serialu „Święty” (1962–1969) oraz Jamesa Bonda (w latach 1973–1985). Wcielił się w tę postać siedmiokrotnie, najwięcej ze wszystkich "aktorów-Bondów". Popularność przyniósł mu również serial „Partnerzy” („Detektywi z wyższych sfer”, 1971–1972), gdzie występował jako lord Brett Sinclair.   Otrzymał dwa wysokiej rangi odznaczenia brytyjskie: Commander of the British Empire (CBE) w 1999 i Knight Commander of the British Empire (KBE) w 2003. Jest ambasadorem dobrej woli UNICEF, a także autorem książek. Moore urodził się 14 października 1927 w Stockwell (obecnie wchodzi w skład London Borough of Lambeth). Był jedynym dzieckiem policjanta George’a Alfreda Moore’a oraz Lillian, gospodyni domowej. Początkowo uczęszczał do Battersea Grammar School w południowym Londynie, ale podczas II wojny światowej rodzina ewakuowana została do Holsworthy, w hrabstwie Devon. Uczył się następnie w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, a później w College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył. Na krótko przed wojną, studiował na Royal Academy of Dramatic Art. Tam poznał Lois Maxwell, która miała później zagrać Pannę Moneypenny w serii o Bondzie. W wieku 17 lat zagrał rzymskiego żołnierza w filmie „Cesarz i Kleopatra” (1945). W wieku 18 lat został powołany do służby wojskowej, otrzymał numer służbowy 372394. Kariera filmowa Lista filmów z jego udziałem to ponad siedemdziesiąt pozycji, przy czym część z nich to wieloodcinkowe seriale. Zaczynał od grania epizodycznych ról jako statysta. Często występował i nadal bierze udział jako prowadzący w programach telewizyjnych. Zajmował się także reżyserią (kilka odcinków „Świętego” i „Partnerów”), produkcją filmową i pisaniem scenariuszy. W 1953 przeniósł się do Hollywood, ale jego pierwsze role nie przyniosły mu sławy. Próbował pracy w amerykańskiej telewizji – zagrał w „Ivanhoe” (1958–1959), „The Alaskans” (1959–1960) i popularnym w Ameryce „Mavericku” (1960–961). Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał propozycję zagrania Simona Templara w telewizyjnym serialu „Święty” (1962–1967).    Dzięki tej roli zdobył status międzynarodowej gwiazdy, co umożliwiło mu później zastąpienie Seana Connery’ego w roli agenta 007.    W autobiografii przyznał, że dla tej roli przyciął włosy oraz zrzucił nieco wagi. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem umów z producentami było dostarczenie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar „Montecristo” (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł 3176,4 £). Jako James Bond wystąpił w filmach: Żyj i pozwól umrzeć (1973), Człowiek ze złotym pistoletem (1974), Szpieg, który mnie kochał (1977), Moonraker (1979), Tylko dla twoich oczu (1981), Ośmiorniczka (1983) i Zabójczy widok (1985). Był najstarszym aktorem grającym Bonda, rozpoczynając miał 45 lat, kończąc – 57. Na premierze swego ostatniego Bonda, która odbyła się 22 maja 1985 w San Francisco, powiedział: „Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi czternaście lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół”. Po premierze jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym „Q” przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego. Wystąpił też w największej liczbie filmów w roli Bonda – siedmiu – jakkolwiek do serii z Bondem można też zaliczyć Nigdy nie mów nigdy (1983) Seana Connery’ego i wtedy obaj mieliby po siedem filmów. Podczas kręcenia serii filmów o Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach. Trzy z nich były kręcone w RPA, a aktor był z tego powodu krytykowany przez przeciwników apartheidu. Zamierzał wystąpić w filmie O jeden most za daleko w 1977, ale musiał zrezygnować ze względu na swój udział w filmie Szpieg, który mnie kochał. W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii „James Bond” i sprawiły, że postać Moore'a nie miała notatek w publikowanych antologiach. W 1987 był gospodarzem dokumentalnego filmu Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond. Film został nakręcony dla uczczenia 25 rocznicy filmowej serii 007. W 2004 Akademia Filmowa uznała Moore’a za najlepszego Bonda, W telewizyjnym filmiku Sport at Heart, reklamującym igrzyska olimpijskie 2012, zagrał Bonda wraz z Samanthą Bond (jako Moneypenny). Jednym z jego najmniej lubianych filmów jest The Quest, w reżyserii Van Damme’a. W kwietniu 2009 w wywiadzie dla Sunday Telegraph oświadczył, że zakończył już karierę aktorską.     Działalność humanitarna Podczas kręcenia w Indiach „Ośmiorniczki”, jego szóstego filmu w roli Bonda, wstrząśnięty panującą wokół biedą, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu. Był pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki Audrey Hepburn i w konsekwencji został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u w 1991 roku. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym The Fly Who Loved Me, zrealizowanym w 2004 w celu wsparcia UNICEF-u. Moore walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek.  Życie osobiste W 1946 Roger Moore ożenił się z Doorn van Steyn, ale w 1953 rozwiódł się z nią dla śpiewaczki Dorothy Squires, która była od niego 13 lat starsza i wówczas bardziej popularna. Przez krótki czas mieszkali w Dafen, w hrabstwie Llanelli, w południowej Walii. W 1961 podczas kręcenia filmu we Włoszech związał się z Luisą Mattioli. Żył z nią w konkubinacie do 1969, kiedy Squires ostatecznie wyraziła zgodę na rozwód. Moore ma z Mattioli córkę (Deborah) i dwóch synów (Geoffreya i Christiana). Moore nieoczekiwanie zakończył związek z Mattioli w 1993. W 2002 ożenił się z Kiki Tholstrup. Córka Moore’a, Deborah Moore, zagrała inspektor Hannah Bernstein w dwóch filmach opartych na powieściach Jacka Higginsa, a także pojawiła się w filmie Die Another Day. Starszy syn, Geoffrey Moore, został aktorem. Wystąpił razem z ojcem w filmie Sherlock Holmes w Nowym Jorku (1976), grając syna Holmesa. Młodszy syn, Christian Moore, został producentem filmowym. Po sukcesie serialu Święty Roger Moore mieszkał w Royal Tunbridge Wells, Kent, później przeniósł się do Surrey, a następnie do Hollywood. W latach 60. mieszkał przy Gordon Avenue, w Stanmore, w hrabstwie Middlesex, w pobliżu Elstree Studios, a w latach 70. w Denham, w hrabstwie Buckinghamshire, w pobliżu Pinewood Studios. Podczas kręcenia filmu Szpieg, który mnie kochał, Curd Jürgens zaprosił Moore’a, by zamieszkał w jego domu, w Gstaad w Szwajcarii. Moore przyjaźnił się z niektórymi członkami duńskiej rodziny królewskiej. 24 maja 2008 wraz z żoną był na ślubie księcia Joachima Glücksburg i francuskiej księżniczki Marie Cavallier. Przyjaźnił się też ze szwedzkim królem Karolem XVI Gustawem. 1 i 2 lipca 2011 wraz z żoną został zaproszony na ślub księcia Alberta II Grimaldi i Charlene Wittstock. W 1993 u Moore’a zdiagnozowano raka prostaty, w związku z czym przeszedł poważną operację. W 2003 zasłabł na scenie w Nowym Jorku i zainstalowano mu elektrostymulator serca. Moore wspierał Partię Konserwatywną. Zaangażował się publicznie podczas wyborów w 2001. W 2011 udzielił poparcia premierowi Davidowi Cameronowi ze względu na jego politykę wobec Unii Europejskiej, natomiast jego krytyków z Partii Konserwatywnej nazwał zdrajcami. Roger Moore wraz z żoną Luisą Mattioli (1989) Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia W 1999 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego klasy CBE (komandor). 14 czerwca 2003, w uznaniu za działalność charytatywną, otrzymał klasę KBE (rycerz komandor) tego orderu. Moore powiedział, że ceni sobie to, iż otrzymał go za działalność dla UNICEFu, a nie grę aktorską. 11 października 2007, na trzy dni przed ukończeniem 80 roku życia, Moore otrzymał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame za działalność w telewizji i filmie. Na tę uroczystość przybył wraz z rodziną, przyjaciółmi oraz Richardem Kielem, z którym zagrał w filmach The Spy Who Loved Me oraz Moonraker. Gwiazda Moore’a była 2350. przy Hollywood Boulevard 7007. W 2008 otrzymał od francuskiego rządu Order Sztuki i Literatury, klasy komandora.   Lista nagród i wyróżnień   Za działalność charytatywną 1999: Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE) 2003: Knight Commander of the Order of the British Empire 2003: German Federal Service Cross: za walkę z handlem dziećmi 2005: UNICEF Snowflake Audrey Hepburn Humanitarian Award 2008: Dag Hammarskjöld Award (od ONZ) 2012: UNICEF UK Lifetime Achievement Award   Za całokształt 1990: BAMBI (od niemieckiego czasopisma BUNTE) 1991: GOLDEN CAMERA (niemiecka TV) 1995: TELE GATTO (włoska TV) 1997: festiwal filmowy (Palm Springs, Stany Zjednoczone) 2001: festiwal filmowy (Jamajka) 2002: Monte Carlo TV Festival 2004: TELEKAMERA („Tele Tydzień”, Polska) 2007: Hollywood Walk of Fame 2008: Komandor narodowego Orderu Sztuki i Literatury (Francja)   Za grę aktorską 1967: OTTO (najbardziej popularna gwiazda TV za film „Święty”; od niemieckiego czasopisma BRAVO) 1967: ONDAS-AWARD (hiszpańska TV za film „Święty”) 1973: Najlepszy aktor telewizyjny, nagroda od francuskiego czasopisma TELE-7-JOURS, wspólnie z Tonym Curtisem za „The Persuaders” 1973: BAMBI (wraz z Tonym Curtisem za film „The Persuaders”, od niemieckiego czasopisma BUNTE) 1980: GOLDEN GLOBE: World Film Favorite-Male 1980: SATURN Award (najbardziej popularny międzynarodowy wykonawca) 1981: OTTO (najbardziej popularna gwiazda filmowa; od niemieckiego czasopisma BRAVO) Roger Moore jako Beau Maverick w programie Maverick (1960) Roger Moore (ok. 1960) Roger Moore (1973) Roger Moore (1979) Filmografia  Perfect Strangers (1945) jako żołnierz Cezar i Kleopatra (1945) jako rzymski żołnierz Gaiety George (1945) epizodyczna rola Piccadilly Incident (1946) jako gość zasiadający przy stole Pearsona Trotie True (1949) One Wild Oat (1951) jako Bit Part Robert Montgomery Presents (1953) jako francuski dyplomata Kiedy po raz ostatni widziałem Paryż (1954) jako Paul Lane Królewski złodziej (1955) jako Jack Przerwana melodia (1955) jako Cyril Lawrence Diane (1956) jako książę Henryk (późniejszy król Henryk II Walezjusz) Ford Star Jubilee (1956) jako Billy Mitchell Matenee Theater (1957) Szkot/Randolph Churchill Ivanhoe (1958) jako Ivanhoe The Third Man (1958) jako Jiommy Simms Alfred Hitchcock Presents (1958) inspektor Benson Cud (1959) jako kpt. Michael Stuart The Alaskans (1959) jako Silky Harris Maverick (1959) jako Beau Maverick The Sins of Rachel Cade (1959) jako Paul Wilton Grzechy Rachel Cade (1961) jako Paul Wilton Złoto siedmiu świętych (1961) jako Shawn Garrett The Roaring 20s (1961) 14 Karat John Romulus i sabinki (1962) jako Romulus No Man’s Land (1962) jako Enzo Prati Święty (1962–1969; serial TV) jako Simon Templar   Crossplot (1969) Gary Fenn The Man Who Haunted Himself (1970) Harold Pelham Partnerzy (1971–1972; serial TV) jako Lord Berett Sinclair Żyj i pozwól umrzeć (1973) jako James Bond, agent 007 Człowiek ze złotym pistoletem (1974) jako James Bond Złoto (1974) jako Rod Slater Łut szczęścia (1975) jako Michael Scott Street People (1976) jako Ulisses Krzyknąć diabłu w twarz (1976) jako Sebastian Oldsmith Sherlock Holmes w Nowym Jorku (1977) jako Sherlock Holmes   Szpieg, który mnie kochał (1977) jako James Bond Dzikie gęsi (1978) jako porucznik Shawn Flynn Moonraker (1979) jako James Bond Ucieczka na Atenę (1979) jako mjr. Otto Hecht   Akcja na Morzu Północnym (1979) jako Rufus Excalibur ffolkes Niedzielni kochankowie (1980) jako Harry Lindon Wilki morskie (1980) jako kpt. Gavin Stewart Wyścig armatniej kuli (1981) jako Seymour Goldfarb Tylko dla twoich oczu (1981) jako James Bond Ośmiorniczka (1983) jako James Bond Klątwa Różowej Pantery (1983) jako inspektor Jacques Clouseau Prawdziwa twarz (1984) jako dr Judd Stevens Zabójczy widok (1985) jako James Bond Strzał w dziesiątkę (1990) jako Sir John Bevistock Śniadanie do łóżka (1992) jako Adam Człowiek, który nie chciał umrzeć (1995) jako Thomas Grace Quest (1996) jako Lord Edgar Dobbs Spice World (1997) jako szef The Secret KGB UFO Abduction Files (2000) jako Roger Moore Wróg (2001) jako Robert Ogilvie Alias (2002) jako Edward Poole Statek miłości (2002) jako Lloyd Faversham The Fly Who Loved Me (2004) – Father Christmas (głos) Psy i koty: Odwet Kitty (2010) – Tab Lazenby (głos) A Princess for Christmas (2011) jako Edward, Duke of Castlebury   Publikacje Moore napisał książkę o kręceniu filmu Live and Let Die, bazując na swoim dzienniku. Nosiła tytuł: Roger Moore as James Bond: Roger Moore’s Own Account of Filming Live and Let Die, opublikowana została w Londynie w 1973, przez wydawnictwo Pan Books. Książka zawiera podziękowanie dla Seana Connery’ego, z którym Moore przyjaźnił się przez wiele lat. W listopadzie 2008 opublikował własną autobiografię My Word is My Bond. Wydana została przez wydawnictwo HarperCollins w Stanach Zjednoczonych. W Wielkiej Brytanii wydało ją Michael O’Mara Books Ltd 2 października 2008. Bond On Bond został opublikowany w październiku 2012 w związku z pięćdziesiątą rocznicą filmów z postacią Jamesa Bonda. Książka bazuje na wspomnieniach Moore’a i zawiera jego przemyślenia na temat agenta 007. Roger Moore (2009) Roger Moore (2010)