Radziwiłłowie

Janusz Radziwiłł herbu Trąby (ur. 22 lipca 1579 w Wilnie, zm. 6/7 listopada 1620 w Czarlinie) – książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, kasztelan wileński od 1619, podczaszy wielki litewski od 1599, starosta borysowski, pan na Dubinkach, Lichtenbergu, Słucku i Kopylu. Uczestnik rokoszu Zebrzydowskiego, protektor protestantyzmu na Litwie, wnuk Mikołaja Rudego Radziwiłła, syn Krzysztofa Mikołaja Pioruna i Katarzyny Ostrogskiej, brat przyrodni Krzysztofa Radziwiłła. Pochodził z kalwińskiej linii Radziwiłłów na Birżach i Dubinkach. W młodości towarzyszył ojcu w wyprawie inflanckiej. W 1603 roku po śmierci Krzysztofa Mikołaja Pioruna stanął wraz z bratem Krzysztofem na czele obozu politycznego Radziwiłłów. Dzięki zawartemu 1 października 1600 roku w Brześciu małżeństwu z Zofią Olelkowiczówną, księżną na Słucku i Kopylu stał się najbogatszym magnatem na Litwie. W 1606 roku urażony na Zygmunta III Wazę, przyczynił się do rokoszu Zebrzydowskiego w Koronie. W Lublinie obrany został marszałkiem koła rycerskiego. W bitwie pod Guzowem pierwszy natarł na szyki królewskie. W latach 1607-1608 prowadził w Wielkim Księstwie Litewskim prywatną wojnę ze stronnikiem króla, Janem Karolem Chodkiewiczem. Po ugodzie z królem przez resztę życia przeważnie stronił od spraw publicznych w Rzeczypospolitej, pozostając jednak w opozycji do dworu. Wyjechał do Francji i do Szwajcarii, skąd wrócił w 1610 roku. Po stracie pierwszej żony Zofii w 1612 roku ponownie ożenił się 7 lipca 1613 roku w Berlinie z córką elektora brandenburskiego, Elżbietą Zofią Hohenzollern. Przebywał w Gdańsku, gdzie zajmował się sprawami majątkowymi. Spiskował z księciem Siedmiogrodu, Gaborem Bethlenem, którego zamierzał osadzić na tronie polskim. W 1616 roku w proteście wobec polityki Wazów na wschodzie i rozpoczęciu przez króla kolejnej wojny z Rosją udał się na dobrowolną emigrację i przebywał w Niemczech, gdzie związał się z obozem książąt protestanckich, licząc na nieunikniony wybuch wojny z cesarzem. W 1618 roku nabył Państwo Lichtenberg we Frankonii stając się pełnoprawnym władcą terytorialnym w Rzeszy. W 1618 roku w związku z nadaniem mu kasztelanii wileńskiej powrócił do Rzeczypospolitej i zamieszkał w Wilnie. Nie zdecydował się jednak na stały pobyt na Litwie i przeprowadził się powtórnie do Gdańska. Zmarł w listopadzie 1620 roku w domu swojego sługi Czarlińskiego w Czarlinie wkrótce po chrzcie najmłodszego syna, Bogusława. Po pogrzebie, który miał miejsce w Wilnie, pochowany został w kościele kalwińskim w Dubinkach. Dwukrotnie żonaty. Jego małżeństwo z księżną Zofią Słucką było bezdzietne. Z druga żoną córką elektora brandenburskiego Jana Jerzego Hohenzollerna, Elżbietą Zofią Hohenzollern miał czworo dzieci: Elżbietę Eleonorę (ur. 1615, zm. 1633) Jana Jerzego (ur. i zm. 1616) Zofię Agnieszkę (ur. 1618, zm. 1637) Bogusława (ur. 1620, zm. 1669) Krzysztof Radziwiłł herbu Trąby (ur. 22 marca 1585, zm. 19 listopada 1640 w Świadości) – książę z birżańskiej linii Radziwiłłów, hetman polny litewski od 1615, kasztelan i wojewoda wileński od 1633, hetman wielki litewski od 1635. Syn Krzysztofa Mikołaja Radziwiłła Pioruna, ojciec Janusza Radziwiłła. Wyznawca i protektor kalwinizmu na Litwie. Zdolny wódz. W młodości u boku ojca uczestnik wojny ze Szwecją za Gustawa Adolfa. Pierwszy raz samodzielnie dowodził broniąc Inflant w 1608 roku podczas wojny ze Szwecją w latach 1600-1611. Był marszałkiem koła poselskiego sejmiku generalnego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1615 i 1618 roku. Walczył w wojnie z Rosją 1609-1618. Podczas walk ze Szwedami w latach 1617-1618 wykazał się energią i talentem, odzyskując większość utraconych wcześniej twierdz. Podczas wojny ze Szwecją w latach 1621-1626, mając tylko kilkuset ludzi, nie zdołał w 1621 roku obronić Rygi. W 1622 roku odparł pod Mitawą atak przeważających sił szwedzkich, którymi dowodził sam Gustaw Adolf. Choć odzyskał Kurlandię, podpisał rozejm ze Szwecją i od tego momentu zaczął się jego konflikt z królem Zygmuntem III Wazą. Przywódca antykrólewskiej opozycji na Litwie za panowania Zygmunta Wazy, pomijany przy rozdawaniu wakansów. Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa wileńskiego w 1632 roku. Wyróżnił się w wojnie smoleńskiej 1632-1634 z Rosją. Przez kilka miesięcy na czele słabej armii litewskiej operował wokół oblężonego Smoleńska, kilkakrotnie wprowadzając do twierdzy posiłki i zaopatrzenie. Aktywnymi i śmiałymi działaniami dał czas na nadejście głównej armii polskiej króla Władysława IV. Po nadejściu odsieczy brał udział w osaczeniu rosyjskiej armii i doprowadzeniu jej do kapitulacji. Następnie przeprowadził śmiały rajd jazdy w głąb terytorium Rosji. Nagrodzony buławą wielką litewską zbliżył się do dworu. Z zastrzeżeniami popierał wojenne plany Władysława IV. Gorliwy różnowierca, przeciwnik duchowieństwa katolickiego i Zygmunta III Wazy, na elekcję po jego śmierci przyprowadził klika tysięcy zbrojnych żołnierzy i zamówił pomoc elektora brandenburskiego dla zabezpieczenia losu swych współwyznawców. Albrycht Władysław Radziwiłł herbu Trąby, ur. 16 czerwca 1589 w Nieświeżu, zm. 20 lipca 1636 w Czernawczycach) – książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, kasztelan wileński od 1633 i trocki od 1626, krajczy wielki litewski od 1622, stolnik wielki litewski od 1620. Syn Mikołaja Krzysztofa zwanego Sierotką i Elżbiety Eufemii z Wiśniowieckich. Brat Aleksandra Ludwika, Zygmunta Karola i Jana Jerzego. Edukację otrzymał w kolegiach jezuickich, najpierw w Braniewie, a potem w Augsburgu. W latach 1606-1607 podróżował po Włoszech. Po powrocie do kraju wziął udział w wojnie ze Szwecją i Rosją. W 1620 roku został stolnikiem litewskim i ordynatem nieświeskim, a w 1622 roku krajczym wielkim litewskim. W 1626 roku otrzymał kasztelanię trocką oraz starostwo ryskie i szerszewskie, a w 1633 roku został mianowany kasztelanem wileńskim. Szydłowiec Albrycht Władysław objął w posiadanie wskutek działu z braćmi, przeprowadzonego 6 marca 1616 r., kiedy to jego starszy brat Jan Jerzy zrzekł się tytułu hrabiego szydłowieckiego. Z osobą Albrechta wiążą się ostatnie większe prace budowlane, jakie wykonane zostały wykonane na szydłowieckim zamku, prawdopodobnie w ramach przygotowań do ślubu z Anną Sapieżanką, córką kanclerza wielkiego litewskiego Lwa Sapiehy. Uroczystość zaślubin odbyła się w 1618 roku (kolejny, i jednocześnie ostatni, ślub radziwiłłowski w zamkowej kaplicy miał miejsce dopiero po ok. 150 latach kiedy to M. Radziwiłł poślubił Marię z Gawdzickich). Był elektorem Władysława IV Wazy z województwa trockiego w 1632 roku.