KAZIMIERZ PRZERWA-TEMAJER

KONAJ, ME SERCE...  Konaj, me serce - po co żyć ci dalej? Żadne z twych pragnień nigdy się nie iści - wrzej, aż cię ogień wewnętrzny przepali, i uschnij, na kształt oderwanych liści. Milcz i umieraj. Ileżeś to razy zadrgało próżno; klątwy ileżkrotne na twe szalone rzucałeś ekstazy, i znów milczało - dumne i samotne. Ale tej nocy posępnej i sennej nie zdołasz milczeć, szał buntu cię zrywa, z milczenia twego powstajesz Gehenny, na ustach twoich drga klątwa straszliwa... Gdyby ta klątwa zmieniła się w gromy, skały się skruszą i spłomieni morze, zadrży sklep niebios wiecznie nieruchomy, gwiazdy zeń runą w przepaść...