Napowietrzna podróż Frania próżniaka - Artur Oppman

Artur Oppman  Napowietrzna podróż Frania próżniaka *  Rzekła mama raz do Frania: „Weź się, synku, do pisania, A gdy lekcya się powiedzie, Będzie spacer po obiedzie”. * Poszła mama, a u synka Nieszczególna jakoś minka, Okiem zerka, głową kręci, Ale pisać nie ma chęci. „Ej, co mi tam! Wiem co zrobię! * Pan Franciszek myśli sobie. Ot, nie mówiąc nic nikomu Na kwadransik wyjdę z domu. Pada!… Na to się poradzi, Jest parasol przecie dziadzi”. * I deszczochron wielki z kąta Nasz leniuszek wnet uprząta, Nie pomny zaś przestróg mamy, Milczkiem, chyłkiem, zbiegł do bramy. I do koła spoglądając, * Na ulicę smyrk! jak zając. Idzie sobie z gęstą miną, A po niebie chmury płyną. Wtem odrazu wiatr się zrywa. Burza! Burza! Ach, straszliwa! * Parasolem wiatr pomiata, Gwałtu! Franio w górę wzlata! Czapkę wiatr gdzieś poniósł w pola… Trzymajże się parasola! Szczęściem podróż była krótka: * Wpadł pan Franio do ogródka. Lecz choć bardzo potłuczony, Biegł do domu jak szalony. Z płaczem mamę ucałował. Odtąd nigdy nie próżnował, * A pamiątki miał z podróży: Cztery sińce i guz duży.