Słodycz wspomnienia - Catulle Mendès

Jestem z tych marynarzy, co śnią, gdy ich skora   Łódź niesie do dom, — jako będą szafir fali   I loty mew spominać śród cichego dwora... Smutnemu, pod całunkiem twym, co skroń mi pali,   Oh, jak jasną się zdaje dawnych pieszczot pora: Najdroższem to jest siostro, co zginęło w dali. Wspomnij — wszak gorzką nawet nie jest żalu zmora:   Uśmiechają się troski, któreśmy płakali,   I jasną bywa pamięć mrocznego wieczora. Słuszną i dumną wzgardą serce moje stali   Nienawiść dzisiejszego dnia — złego upiora,   — I przeto tylko cierpię, trwam i żywię dalej, Że krzywdzące — dziś   — rychło będzie słodkiem — wczora.