ASTRY - Eugeniusz Małaczewski

Bzy już rozkwitły, barwne, aksamitne, na gorzkich prętach, pośród gorzkich liści i przez gęstwinę ich niebo błękitne modrą koronką swą otchłań przejrzyści. Porozkwitały jabłonie pachnące i kwiat ich światłem słonecznem prześwieca, jak położona na oczy pod słońce różanopalca, drobna dłoń kobieca. Porozkwitają niebawem jaśminy, jak odsłonięte kuszącym uśmiechem perłowe zęby zmysłowej dziewczyny, co pachnie rosą, młodością i grzechem. Lecz wśród rozkwitów tych duszą zabłądzę w jesienny ranek, co po nich się wyśni, gdy róże zamrą, jak cudowne żądze i poczernieją krwiste usta wiśni. I astry smętne swym oczom przypomnę, jak w noc jesienną w gwiazdy patrzą cicho, łodygą swoją na ziemi przytomne, lecz równe gwiazdom gwiaździstą swą pychą. I we fiolety wymarzonych kwiatów zbłąkaną duszę, niby ćmę, zanurzę, co syta ziemskich śniegów i szkarłatów, bezwonne astry miłuje nad róże.