Włodzimierz Baranowski

Włodzimierz Baranowski (ur. 1 (13) września 1846 w Helsinkach, zm. 7 (19) marca 1879 w Petersburgu) – rosyjski konstruktor broni artyleryjskiej z oporopowrotnikiem i amunicji polskiego pochodzenia, syn Stefana Baranowskiego – polskiego językoznawcy, pisarza, wynalazcy i geografa. Otrzymał wykształcenie domowe, nie podjął jednak studiów, poza uczestnictwem jako wolny słuchacz w niektórych wykładach uczelni Petersburga i Paryża. W latach 1867-75 opracował nowy model kartaczownicy Gatlinga, ze zwiększoną szybkostrzelnością (z 300 do 600 strzałów na minutę). Broń ta została wprowadzona do uzbrojenia armii rosyjskiej pod nazwą kartaczownicy Gatlinga-Baranowskiego. W 1872 roku skonstruował 38 mm lekką armatę polową (armata Baranowskiego) z oporopowrotnikiem i odrzutem lufy wzdłuż kołyski, o szybkostrzelności 10 strzałów na minutę, przy zastosowaniu naboju zespolonego. Armata została wprowadzona na uzbrojenie armii rosyjskiej podczas wojny rosyjsko-tureckiej 1877-1878. Zginął podczas eksperymentów z amunicją. Armata Baranowskiego