Pałac królewski we Wrocławiu

Pałac królewski we Wrocławiu, także pałac Spätgenów we Wrocławiu lub zamek królów pruskich, zespół pałacowy stanowiący od XVIII do XX wieku wrocławską rezydencję pruskich królów z dynastii Hohenzollernów, obecnie siedziba Muzeum Miejskiego Wrocławia (w tym Muzeum Sztuki Medalierskiej). Widok od strony północnej, od lewej Komnaty Królewskie Na kompleks królewskich apartamentów rezydencjonalnych składa się sześć starannie odrestaurowanych pokoi. Pierwszy z nich to rokokowy pokój Fryderyka II Wielkiego. Wystrój jego salonu wskazuje na upodobanie monarchy dla kultury i sztuki francuskiej.  Pokój zdobią obrazy, wśród nich portret Fryderyka II oraz portrety sławnych dowódców wojsk fryderycjańskich. Następcą Fryderyka II był jego bratanek Fryderyk Wilhelm II. Jego salon zielony urządzony został w kameralnym, barokowym stylu.  Obecnie głównym akcentem dekoracyjnym tego pomieszczenia są dwa międzyokienne lustra powstałe w 1 poł. XIX wieku.  Wizerunek władcy widnieje na portrecie zawieszonym nad marmurowym kominkiem. Kolejnym apartamentem tego monarchy jest salon czerwony.  W trakcie ostatniej restauracji odsłonięto cztery nisze z ornamentyką muszlowo - wstęgową. Zwiedzając ten apartament podziwiać można m.in. komplet biedermeierowskich mebli oraz cylindryczny piec fajansowy.  W żółtym pokoju mieszkalnym Fryderyka Wilhelma III rozstrzygała się w 1813 roku historia Niemiec. W trakcie wojny przeciw Napoleonowi, król z powodów bezpieczeństwa mieszkał w Pałacu. W tym pokoju napisał słynną odezwę „Do mojego ludu”, prawdopodobnie gościł tu też cara Aleksandra I. Władcę widać na reprezentacyjnym portrecie zawieszonym obok kominka. Zaakcentowana została tu również ikonografia patriotycznych wydarzeń z okresu wojen napoleońskich. Do tego pomieszczenia przylega niewielka, utrzymana w tej samej kolorystyce, sypialnia monarchy. Audiencyjny pokój niebieski Fryderyka Wilhelma III to równie ważne dla historii Prus i Wrocławia pomieszczenie. Tu podczas wojny wyzwoleńczej król przyjmował wszystkich dostojników i najważniejszych dowódców  wojskowych. Obecnie w komnacie znajdują się przedmioty oraz obrazy związana z podległą władcy armią, ze szczególnym zaakcentowaniem sławnego Śląskiego Pułku Kirasjerów nr.1.      Pokój BeyersdorfówPokój Beyersdorfów to drugie tak dobrze, po sali w kamienicy „Pod Złotym Słońcem”, zachowane świeckie wnętrze mieszkalne z okresu baroku we Wrocławiu. Pochodzi z kamienicy wrocławskiego kupca Adriana Bögela, znajdującej się przy Placu Solnym. Jego wystrój wykonany został ok. 1730 roku. Obecna nazwa pokoju pochodzi od nazwiska ofiarodawczyni Adelheidy Beyersdorf, która przekazała wystrój wnętrza do Muzeum Rzemiosła Artystycznego i Starożytności we Wrocławiu. Od 1939 roku znajdowało się ono w Muzeum Zamkowym w Pałacu Królewskim. Na zachowaną do dziś dekorację tego pomieszczenia składa się m.in. owalny obraz „Alegoria Sprawiedliwości i Pokoju” umieszczony w partii sufitu oraz obrazy alegoryczne związane z historią morskiego handlu hanzeatyckiego miasta Hamburga, skąd pochodził właściciel kamienicy. Dopełnieniem tych malowideł jest zachwycająca, a jednocześnie największa na Śląsku, kolekcja ceramicznych kafli w typie delft o charakterystycznej niebieskiej kolorystyce.    1000 lat Wrocławia Jedna z najnowocześniejszych ekspozycji muzealnych w Polsce, na której historyczne dziedzictwo Wrocławia spotyka się z najnowszą technologią wystawienniczą.  W ramach ekspozycji zgromadzono ponad 3000 obiektów ilustrujących dzieje Wrocławia od wczesnego średniowiecza po czasy współczesne. Znalazły się tu rzeczy wyjątkowe i cenne, duża część z nich nie była nigdy wcześniej prezentowana we Wrocławiu. Wystawa jest efektem długoletnich starań pracowników Muzeum Miejskiego Wrocławia. Przy komponowaniu ekspozycji pomogły także polskie i europejskie instytucje kultury oraz darczyńcy prywatni z całego świata. Wystawa prezentuje najważniejsze wydarzenia z dziejów miasta. Do najciekawszych pokazywanych tu obiektów należą: najstarsza odznaka policyjna w Polsce z 1540 roku, słynny skarb z Bremy, elementy miejskiej architektury, archiwalne fotografie, nóż gilotyny więziennej, która działała w mieście w 1945 roku, grafiki i ceramika Pabla Picassa, kostiumy teatralne i wiele innych unikatowych przedmiotów. Atrakcyjność i jakość ekspozycji podnosi jej interaktywność: środki audiowizualne, oprawa muzyczna oraz odpowiednia aranżacja wnętrz. Zaprezentowana tu synteza dziejów środkowoeuropejskiej metropolii to doskonały wstęp do poznania historii całego Dolnego Śląska oraz do zwiedzania samego Wrocławia. Wystawa obejmuje 25 sal ekspozycyjnych. W kasie Pałacu Królewskiego dostępne są audioguidy oprowadzające po wystawie w języku polskim, niemieckim lub angielskim. Do wystawy wydany został katalog w języku polskim, angielskim i niemieckim.   Historia Najstarsza część pałacu została w 1719 zrealizowana przez Peintnera według planów Fischera von Erlach jako rezydencja barona Heinricha Gottfrieda von Spätgen (jego rokokowy nagrobek znajduje się w pobliskim kościele św. Doroty). W 1750 została wykupiona od jego spadkobierców przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego; od tego czasu nosiła miano pałacu królewskiego, zwanego czasem też fryderycjańskim. ok. 1760 Obok (ok. 50 m wzdłuż ul. Kazimierza Wielkiego w kierunku zachodnim) znajduje się ewangelicki kościół, zwany dworskim. ok.1795 Z PAWILONAMI LANGHANSA Początkowo utrzymany w formach klasycyzującego baroku pałac stanowił położony w głębi parceli, między placem a ogrodem zwarty budynek, stanowiący obecne skrzydło środkowe. O atrakcyjności położenia stanowiło to, że znajdował się na osi widokowej ulicy prowadzącej z Rynku, zwanej tradycyjnie Zamkową (od lat 80. Gepperta). Po wykupieniu pałacu przez króla Prus otoczono dziedziniec honorowy niskimi oficynami, od strony ogrodu natomiast dobudowano w latach 1796-1797 według projektu Carla Gottharda Langhansa długie i wąskie skrzydło południowo-zachodnie, sięgające aż do fortyfikacji na obecnym pl. Wolności. Na końcu skrzydła, nad przejazdem bramnym poprzecznej do niego ulicy, znajdowały się sypialnia i gabinet królewski, dzięki czemu król mógł obserwować manewry wojsk, ewentualnie dowodzić obroną miasta lub łatwo się ewakuować. Tam Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern 10 marca 1813 ustanowił Krzyż Żelazny. Po wyburzeniu fortyfikacji nastąpiła dalsza rozbudowa pałacu: około 1845 Friedrich August Stüler zbudował w stylu włoskiego neorenesansu skrzydło południowe, rozciągające się równolegle do Fosy i przylegające poprzecznie do południowo-zachodniego, zakończone obustronnie otwartymi arkadowymi pawilonami, z czasem przeszklonymi. Ponadto do zachodniego pawilonu przybudowano pawilon kuchni. W latach 1858-1868 Stüler przebudował dziedziniec honorowy — po zburzeniu sąsiednich kamienic powstały obszerne klasycystyczne skrzydła północno-wschodnie i północno-zachodnie, tworzące ze skrzydłem centralnym spójną całość. Neorenesansowe skrzydło z królewskimi sypialniami od południa; XIX wiek od lewej widoczne pawilony Pałac stał się głównym elementem nowo utworzonego placu Ćwiczeń, zwanego też Zamkowym (obecny plac Wolności), którego ramy tworzyły ponadto monumentalne gmachy Teatru Miejskiego, komendantury, sądu oraz Zgromadzenia Stanów Prowincji Śląskiej. Plac stanowił miejsce defilad i symbol potęgi Prus. Po I wojnie światowej i ogłoszeniu w Niemczech republiki przekształcono pałac w muzeum. W tym czasie istniały liczne plany przekształcenia architektury pałacu i placu, m.in. proponowano przebicie przejazdu bramnego pod skrzydłem centralnym w celu usprawnienia komunikacji. Sala balowa w nieistniejącym skrzydle fryderycjańskim narysowana przez Franca Huth w 1936 Podczas II wojny światowej południowe i południowo-zachodnie skrzydło spłonęły i zostały wyburzone w latach 50., pozostał jedynie budynek kuchni i zachodni pawilon arkadowy (używany następnie przez towarzystwo kulturalne wrocławskich Greków, potem tymczasowa siedziba muzeum etnograficznego). Zniszczony front Pałacu Królewskiego, 1945 Pozostałe budynki pałacu odbudowano ze zniszczeń wojennych w czasie obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego ze składek na Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy i Kraju. Skrzydło północno-wschodnie przedłużono o jedną oś okienną i stworzono nową elewację od strony nowego przejazdu. W ostatnich latach w głównym budynku pałacu królewskiego (adres: Kazimierza Wielkiego 35) mieściły się wrocławskie muzea etnograficzne i archeologiczne. 19 kwietnia 2009 po kilkuletnim remoncie w pałacu otwarte zostało Muzeum Miejskie z barokowym ogrodem. Część budynku zajmują drobiazgowo odrestaurowane komnaty królewskie. Dwa skrzydła gmachu zajmuje wystawa "1000 lat Wrocławia". Na wystawie prezentowanych jest prawie trzy tysiące eksponatów, wiele z nich pochodzi ze zbiorów polskich i niemieckich kolekcjonerów oraz Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, skarbca katedry św. Jana i Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu.