„O róży” – Zbigniew Herbert

„O róży”  Tadeuszowi Chrzanowskiemu Słodycz ma imię kwiatu – Drżą kuliste ogrody zatrzymane nad ziemią westchnienie odwraca głowę twarz wiatru przy sztachecie ścielą się nisko trawy oczekiwania pora przyjście zgasi zapachy przyjście otworzy kolory drzewa budują kopułę zielonego spokoju róża cię woła i tęskni za tobą zerwany motyl pęka nitka za nitką mija chwila za chwilą pąku zielona larwo rozchyl słodycz ma imię: róża wybuch – z wnętrza wychodzą chorążowie purpury szeregi nieprzeliczone trębacze zapachów na długich motylich trąbach obwołują spełnienie koronacje zawiłe wirydarze modlitwy obrzędy pełne złota płonące kandelabry potrójne wieże milczenia promienie załamane na szczytach dno – o źródło nieba na ziemi o konstelacje płatków nie pytaj czym jest róża Ptak ją może opowie zapach zabija myśli twarz lekkim muśnięciem starta kolorze pożądania kolorze płaczących powiek brzemienna kulista słodycz czerwień do wnętrza rozdarta róża pochyla głowę jakby miała ramiona opiera się na wietrze a wiatr odchodzi sam nie zdoła wyrzec słowa nie zdoła wyrzec słowa im bardziej róża umiera tym trudniej mówić o róży