Radziwiłłowie

Albrecht Radziwiłł herbu Trąby (ur. 25 marca 1717, zm. 1790 w Hłusku), syn Mikołaja Faustyna, brat: Udalryka Krzysztofa, Jerzego i Stanisława. Był starostą rzeczyckim, brał też udział w konfederacji barskiej. Michał Kazimierz Radziwiłł zwany Rybeńko herbu Trąby (ur. 13 czerwca 1702 w Ołyce, zm. 22 maja 1762 w Wilnie) – książę, wojewoda wileński i hetman wielki litewski od 1744, kasztelan wileński od 1742, wojewoda trocki od 1737, hetman polny litewski i kasztelan trocki od 1735, marszałek nadworny litewski od 1734, koniuszy wielki litewski od 1728, IX ordynat nieświeski, VIII ordynat ołycki, VI pan na Białej, starosta przemyski, bracławski, kamieniecki, człuchowski, ostrski, krzyczowski, niżyński, owrucki, nowotarski, parczewski, osiecki, krzemieniecki, kowieński. Był synem kanclerza wielkiego litewskiego Karola Stanisława Radziwiłła i Anny Katarzyny z Sanguszków, brat Hieronima Floriana, ojciec Karola Radziwiłła Panie Kochanku, najbogatszy z Radziwiłłów, bez talentów i zasług zarówno w wojsku, jak polityce, służalczy wobec dworu, skarbił sobie popularność wśród szlachty urządzaniem wspaniałych biesiad i łowów. Był posłem na sejm 1720 roku. Poseł na sejm 1730 roku z ziemi mielnickiej. Elektor Augusta III Sasa w 1733 roku. W 1727 został kawalerem Orderu Orła Białego. W 1724 otrzymał bawarski Order Świętego Huberta, w 1758 odznaczony rosyjskim Orderem Św. Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania. Ufundował nagrobki Jana III Sobieskiego, Marii Kazimiery oraz Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Eleonory Austriaczki w katedrze wawelskiej. Hieronim Florian Radziwiłł zwany Okrutnym Księciem (ur. 4 maja 1715 w Białej Podlaskiej, zm. 17 maja 1760 w Białej Podlaskiej) – książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, podczaszy wielki litewski od 1739, chorąży wielki litewski od 1750, starosta przemyski i krzyczewski, V pan na Białej. Syn Karola Stanisława Radziwiłła i Anny Katarzyny z Sanguszków Radziwiłłowej, młodszy brat ordynata na Ołyce i Nieświeżu, Michała Kazimierza Radziwiłła Rybeńko. Był jednym z najbogatszych magnatów Rzeczypospolitej XVIII wieku. Dzięki zawartemu w 1735 porozumieniu z palatynem reńskim udało mu się odzyskać dla rodu Radziwiłłów majątki Ludwiki Karoliny Radziwiłłowej zwane dobrami neuburskimi, które w XVII wieku stanowiły o potędze Bogusława i Janusza Radziwiłłów. Hieronim Florian Radziwiłł stronił od życia publicznego, które charakteryzowało jego przodków. Nie zabiegał o urzędy i godności, nie brał udziału w Sejmach. Pomimo, że w 1745 Potoccy proponowali mu kandydowanie na króla polskiego nigdy o koronę się nie ubiegał. Był ekscentrykiem. Otaczał się cudzoziemcami, głównie Niemcami. Zafascynowany dyscypliną wojskową stworzył na własne potrzeby prywatną armię, w której służyło ok. 6 000 żołnierzy. Zorganizował ją na wzór pruski i wprowadził bezlitosne kary za wszelkie najdrobniejsze przewinienia. W Słucku ufundował szkołę kadetów. Uwielbiał polowania, gry oraz zabawy. Pod wpływem swoich zainteresowań napisał poradnik Rzeczy, którymi najgodniejszego mogę zabawić gościa. Kochał teatr i balet. Otworzył słucką szkołę baletową i utrzymywał na swoich zamkach grupy teatralne, które wystawiały przedstawienia włoskie oraz niemieckie. Założył w Słucku manufakturę, która produkowała słynne w całej Rzeczypospolitej pasy słuckie. Znany był ze srogości i okrucieństw, których dopuszczał się zarówno na chłopach, jak i na szlachcie. Na zamkach w Białej i Słucku zbudował więzienia, do których wtrącał każdego kto w jakiś sposób mu się sprzeciwił. Sadyzm był powodem jego dwóch rozwodów. W 1731 odznaczony został Orderem Świętego Huberta. Pochowany został w kościele jezuickim w Nieświeżu. Jego zabalsamowane serce złożone początkowo w kościele farnym w Słucku, w XIX wieku zostało przeniesione do kościoła pobernardyńskiego w Słucku.   Udalryk (Ulryk) Krzysztof Radziwiłł herbu Trąby (ur. 28 stycznia 1712 w Zdzięciole, zm. 21 lipca 1770) – książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, pisarz wielki litewski od 1762, generał lejtnant od 1748, generał major kawalerii litewskiej od 1743, koniuszy litewski 1734-1762, poseł na sejmy, w 1762 odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler rosyjskiego Orderu Świętego Aleksandra Newskiego. Poeta, pisarz, tłumacz, mówca i erudyta. Syn Mikołaja Faustyna, miecznika litewskiego, późniejszego wojewody nowogródzkiego, i Barbary Zawiszanki Kieżgajłówny, wojewodzianki mińskiej. Wykształcony w kolegium o. Pijarów w Warszawie. Szlify oficerskie zdobył w Akademii Rycerskiej (Ritter-Akademie) w Legnicy w latach 1729-1730, a następnie podróżował po Europie. Od 1734 koniuszy Wielkiego Księstwa Litewskiego, od 1747 regimentarz generalny wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego, w polityce pensjonariusz dworu rosyjskiego, a stronnik Prus. Poseł powiatu lidzkiego na sejm pacyfikacyjny 1735 roku. Był posłem województwa bracławskiego na sejm 1746. W 1764 roku był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z ziemi chełmskiej. W 1764 podpisywał się już jako "generał lejtnant od kawalerii wojsk Wielkiego Księstwa Litewskiego". W 1740 poślubił Zofię z Rejów, primo voto Janową Pepłowską (zm. 1748). W 1767 ożenił się z Eleonorą Kamieńską. Znaczną część swego życia spędził na swoich majątkach na Wołyniu (m.in. Tajkury). Podejmował nieudane próby ingerowania w politykę, w obronie praw "liberum veto". Przez współczesnych charakteryzowany jako ekscentryk i wizjoner, zdolny i oczytany, ale ze skłonnością do awanturnictwa. Wielokrotnie popadał w kłopoty finansowe. Z tego powodu urządził zajazd na rodzinny dwór w Berdyczowie i przejął go.