Tajniki makijażu Egipcjanek

Tajniki makijażu Kleopatry Francuscy naukowcy dowodzą, że makijaż oczu preferowany przez Egipcjanki, w tym Kleopatrę, miał dobroczynny wpływ na zdrowie ich oczu. Badania pokazują, że malowanie powiek doskonalechroniło oczy przed chorobami . Dlaczego? Ówczesne "kosmetyki" zawierały bowiem cenne sole ołowiowe.. Użyte w małych ilościach ( w dużych ilościach ołów jest szkodliwy dla organizmu), składniki te produkują tlenek azotu, który znany jest z podnoszenia efektywności systemu odpornościowego, pomagając walczyć z bakteriami i infekcjami oka. Prowadzący badania Philipe Walter dowodzi, że starożytni Egicpjanie, ale także Grecy i Rzymianie , doskonale wiedzieli, że makijaż ma medyczne zastosowanie i skrzętnie to wykorzystywali Do dziś w Muzeum Egipskim w Berlinie podziwić można wspaniale zachowane popiersie Nefretete. Słynne dzieło sztuki pozwala nam poznać cechy makijażu obowiązujące w starożytnym Egipcie. Egipski kanon urody charakteryzowała smukła sylwetka, długie nogi oraz wąskie biodra. Wzorem kobiecości dla okresu starożytnego państwa nad Nilem mogła być Nefretete – żona faraona Echnatona. Jej imię oznacza w tłumaczeniu “piękna nadchodzi”. Egipski makijaż Pożądana była jaśniejsza karnacja skóry, unikano więc promieni słonecznych – opalenizna uznawana była za przejaw prostoty. By uzyskać jaśniejszy odcień skóry, kobiety pudrowały twarz jasną ochrą. Swoje ulubione pudry Egipcjanie wytwarzali z mączki gipsowej, nasyconej zapachami mirry i olibanum. Żeby jeszcze bardziej uwydatnić delikatność, czy wręcz pergaminowość skóry – Egipcjanki rysowały na twarzy niebieskie żyłki. Stosowane w Egipcie kremy zawierały: ochrę rozjaśniającą cerę, oliwę z oliwek, wosk pszczeli i wodę różaną. Oczy malowano obrysowując ich kontur czarną lub zieloną kredką, aby kształtem przypominały migdał. Kreska na zewnętrznym kąciku oka była zazwyczaj przedłużona aż do skroni. Brwi najczęściej w całości depilowano, a następnie rysowano ołówkiem z czarnego węgla lub sproszkowanym galenitem. W zależności od stopnia rozdrobnienia cząsteczek proszku nadawał kosmetykom gamę odcieni od głębokiej czerni aż do metalicznej szarości. Usta malowano na pomarańczowo lub jaskrawoczerwono – w tym celu także używano odpowiedniego odcienia ochry. Czerwony kolor tego naturalnego pigmentu kojarzony był z krwią, przez co ochrę uważano za pierwiastek życia. Kontur ust również dokładnie obrysowywano. Szminka została wynaleziona właśnie w Egipcie i początkowo przeznaczona była dla kobiet specjalizujących się w seksie oralnym. A pierwowzoru szminki używano już w Mezopotamii – kobiety nakładały na usta miażdżone, kolorowe kamienie. Słynna królowa Kleopatra stosowała szminkę z karminowego proszku pozyskanego z żuków i mrówek.   Do malowania paznokci, zarówno dłoni jak i stóp, używano innego naturalnego barwnika – henny. Rzęsy przyciemniano i usztywniano mieszaniną sadzy, oliwy i białka kurzego.   Nie tylko dla urody  Starożytni Egipcjanie szczególną wagę przywiązywali do malowania oczu. Wyszukany makijaż królowej Nefretete i innych starożytnych Egipcjan, poza względami estetycznymi, miał posiadać też właściwości uzdrawiające i sprowadzać na pomalowaną osobę pomyślność bogów Horusa i Re – symbolem którego jest oko. Francuscy badacze starożytnego Egiptu twierdzą ponadto, że charakterystyczny makijaż miał niewiele wspólnego z modą. Oprócz względów estetycznych i rytualnych przede wszystkim chronił oczy przed stanami zapalnymi wywoływanymi przez kurz, piasek, Słońce i owady. Był to wręcz wymóg zdrowotny, któremu poddawali się wszyscy mieszkańcy krajów położonych nad wielkimi rzekami. Wilgotne obszary nad Nilem były siedliskiem bakterii powodujących przeróżne infekcje. Egipcjan i Sumerów nękały częste choroby i stany zapalne spowodowane dostawaniem się do oczu różnych drobin. By im zapobiegać, od czasów Ramzesa III makijaż nosili także mężczyźni. Malowali sobie skórę wokół oczu substancjami odkażającymi. Bazujący na ołowiu makijaż miał właściwości antybakteryjne, które pomagały zapobiegać stanom zapalnym. Ołów (występujący np. w ochrze) niwelował bakterie zanim zdążyły się rozprzestrzenić. Egipcjanie upodobali sobie szczególnie ołów i arsen, z których można było tworzyć niezwykle barwne, ale niebezpieczne dla zdrowia pigmenty. Dało się je łatwo sproszkować i uzyskać intensywne kolory barwników. Nie dziwi więc, że chętnie używano ich jako barwnika do malowania skóry. Makijaż taki paradoksalnie pomagał, jak i szkodził zdrowiu. Ciekawy artykuł na temat kosmetyku, który jednocześnie przynosił ulgę i być może doprowadził do śmiertelnej choroby władczyni Egiptu – Hatszepsut, znalazłam niedawno w Wysokich Obcasach.  Kosmetyka Egipcjanie byli prawdziwymi specjalistami w dziedzinie kosmetyki, potrafili tworzyć syntetyczne substancje przeznaczone do upiększania i leczenia. Zachowane dzieła sztuki z czasów starożytnego Egiptu ukazują szeroki asortyment przyborów kosmetycznych stosowanych podczas zabiegów toaletowych. Elegancka Egipcjanka posiadała specjalną szkatułkę do przechowywania kosmetyków takich jak: różnego rodzaju pachnidła, maści, szminki, wonne olejki; a także niezbędne narzędzia do nakładania tych wszystkich specyfików: pęsety do epilacji, zwierciadła, grzebienie, lusterka w ozdobnych szkatułkach, szpilki i ozdoby do włosów.  Bardzo dbano o higienę, a popularnym sposobem na zapewnienie przyjemnego zapachu oraz modnym dodatkiem na ucztach i przyjęciach były perfumowane stożki umieszczane na głowach mężczyzn i kobiet. Stożek taki składał się z wołowego łoju i olejku zapachowego, a wraz z upływem czasu rozpuszczał się pod wpływem temperatury, uwalniając przyjemny zapach i nabłyszczając włosy i peruki. Pielęgnacja włosów Rzeźby i malowidła świadczą o tym, że pielęgnowanie włosów było dla Egipcjan bardzo istotne. Charakterystyczne były fryzury o kształcie zbliżonym do trapezu. Włosy splatano przeważnie w drobne warkoczyki i obcinano równo w taki sposób, aby zakrywały uszy i tworzyły uczesanie na tzw. „pazia”. Wykonanie takiej fryzury zajmowało dużo czasu i wymagało wiele pracy, dlatego mężczyźni i kobiety często nosili peruki – ich rodzaj i długość włosów zdradzały status społeczny i sprawowaną funkcję w państwie. Egipcjanie nie nosili zarostu – usuwali go za pomocą narzędzi z brązu lub kamienia w kształcie małego sierpa, będącego pierwowzorem brzytwy. Z biegiem czasu, w ciągu panowania trzydziestu dynastii faraonów – rodzaje fryzur stawały się coraz bardziej zróżnicowane. Kolor włosów miał również duże znaczenie w obowiązującej modzie, utrzymywano je w kolorze ciemnobrązowym lub czarnym i farbowano henną. Pielęgnacją i układaniem włosów oraz wykonywaniem zabiegów higienicznych zajmowały się specjalnie do tego szkolone niewolnice, które kąpały, masowały, nacierały olejkami i malowały swoje panie – bogate i dobrze sytuowane Egipcjanki.