Zamek w Chambord

Zamek w Chambord (fr. château de Chambord) – największy z zamków w dolinie Loary. Renesansowy zamek o planie nawiązującym do gotyckich zamków obronnych, został zbudowany między rokiem 1519 a 1559 na polecenie królów francuskich Franciszka I i Henryka II. Położony jest nad rzeką Cosson (jednym z mniejszych dopływów Loary), około 6 km od prawego brzegu Loary, 14 km na północny wschód od Blois, w departamencie Loir-et-Cher we Francji w miejscowości Chambord (Loir-et-Cher). Zamek w Chambord stanowi jedno z największych dzieł architektury okresu renesansu, a jego sylwetka jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych. Długość fasady głównej wynosi 128 m, zamek posiada 6 wielkich wież, 440 komnat, 84 klatki schodowe (14 głównych i 70 pomniejszych), 365 kominków i 800 rzeźbionych kapiteli. Pierwotny projekt zamku był autorstwa włoskiego architekta Domenico da Cortony, lecz w ciągu 40 lat budowy uległ on daleko idącym zmianom. Analizy wskazują również na wpływ Leonarda da Vinci, który zatrudniony był przez pewien czas na dworze Franciszka I Walezjusza I w charakterze architekta, lecz zmarł w parę miesięcy po rozpoczęciu budowy.Konstrukcją zamek przypomina średniowieczną twierdzę – zbudowany jest na planie prostokąta, w rogach którego stoją wieże o średnicy 20 m każda i otoczony jest fosą. Głównym akcentem konstrukcyjnym jest budynek centralny na planie kwadratu zwany donżonem (mimo iż nigdy nie miał pełnić funkcji obronnej), w rogach którego również znajdują się wieże. Budynek centralny wtapia się jednym bokiem w większą budowlę i to połączenie stanowi fasadę główną zamku. Cztery wieże fasady zwieńczone są spadzistymi dachami z kampanilami. Głównym elementem "donżonu" jest charakterystyczna otwarta klatka schodowa w kształcie podwójnej spirali. Od klatki schodowej odchodzą, tworząc krzyż grecki, cztery wielkie przedsionki, którymi dostać się można do ośmiu wielkich apartamentów (po jednym wewnątrz każdej wieży i po jednym w kształcie kwadratu między każdym przedsionkiem i przylegającą doń wieżą). Plan ten powtarza się na trzech kondygnacjach.. We wschodnim skrzydle zamku znajdowały się królewskie apartamenty Franciszka I Walezjusza. W skrzydle zachodnim Jules Hardouin-Mansart zbudował za panowania Ludwika XIV kaplicę. Klatka schodowa w centrum budynku stanowi szczególny przykład stylu Leonarda da Vinci. Zbudowane w jej wnętrzu dwie spirale schodów skręcają w tę samą stronę, nie krzyżując się ze sobą. Klatką można na pierwszym piętrze dostać się do apartamentów królewskich, a wyżej na taras, z którego można zobaczyć okolicę oraz z bliska przyjrzeć się bogato rzeźbionym kapitelom dachowym i kominom. Klatka zwieńczona jest tzw. latarnią w formie wieży, która wznosi się na przeszło 30 metrów. Drugie piętro jest godne uwagi również ze względu na kasetony przedstawiające królewskie symbole Franciszka I (literę F oraz salamandrę w koronie) oraz związaną linę symbolizującą jego matkę Ludwikę Sabaudzką.

Ostropest plamisty

Ostropest plamisty (Silybum marianum (L.) Gaertner) – gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych (Asteraceae)..Pochodzi z obszaru śródziemnomorskiego: południowej i południowo-wschodniej Europy, Afryki Północnej, Azji Zachodniej oraz niektórych rejonów Azji Środkowej (Indie, Pakistan). Jako gatunek introdukowany (przypadkowo zawleczony lub uciekinier z upraw) rozprzestrzenił się w wielu rejonach świata. Obecnie rośnie dziko, poza obszarem swojego pierwotnego występowania także w innych miejscach Afryki i Europy, w Australii, Nowej Zelandii, Ameryce Północnej i Południowej. W Polsce jest rośliną uprawną, czasami dziczejącą (ergazjofigofit). Morfologia Pokrój Swoim wyglądem bardzo podobny do ostów. Łodyga Gruba, prosta, wzniesiona, górą rozgałęziająca się. Osiąga wysokość do 2 m.    Liście Szerokoeliptyczne lub odwrotnie jajowate, bezogonkowe, obejmujące swoją nasadą łodygę, zatokowo klapowane, białoplamiste. Brzegi mają silnie kolczaste.

Nanolipidy z imbiru poprawiają dostarczanie leku do raków jelita

Zmodyfikowane nanolipidy z imbiru skutecznie dostarczają lek do raków jelita grubego.
Najczęściej stosowanym podejściem terapeutycznym jest niecelowana chemioterapia, ale wywiera ona słaby efekt terapeutyczny na komórki guza i powoduje poważne toksyczne skutki uboczne dla zdrowych komórek. By temu zapobiec, podczas najnowszego badania zespół z Instytutu Nauk Biomedycznych Uniwersytetu Stanowego Georgii, Atlanta Veterans Affairs Medical Center, Wenzhou Medical University i Southwest University wyizolował specyficzną populację nanocząstek imbiru (GDNP2). Następnie przearanżowano ich lipidy, uzyskując imbiropochodne nanolipidy zwane nanowektorami.
Chcąc, by dokładnie namierzały guzy, zmodyfikowano je za pomocą kwasu foliowego, w skrócie FA (w ten sposób stworzono nanowektory FA). Wybrano właśnie kwas foliowy, bo wykazuje on wysokie powinowactwo do receptorów folianowych. Co istotne, duża ekspresja tych receptorów zachodzi na wielu guzach, podczas gdy na komórkach zdrowych są one niemal niewykrywalne.
Nanowektory FA testowano jako platformę do dostarczania leku cytostatycznego doksorubicyny. Okazało się, że nanowektory z doksorubicyną były skutecznie wychwytywane przez komórki raka jelita grubego, wykazywały świetną biokompatybilność i skutecznie hamowały wzrost guza.
W porównaniu do dostępnych w handlu opcji, nanowektory FA szybciej uwalniały lek w kwasowym pH przypominającym środowisko guza.
Nasze wyniki pokazują, że pozyskane z imbiropochodnych jadalnych nanolipidów nanowektory FA mogą zmienić obecny paradygmat dostarczania leków. Oznaczałoby to porzucenie syntetycznie pozyskanych nanocząstek na rzecz wykorzystania nanowektorów z jadalnych roślin - podsumowuje dr Didier Merlin.

Autor: Anna Błońska

Źródło: Georgia State University

Majowo

Captain Cook 60er Medley

Pomysł na...

Koczek

DOBRY POMYSŁ

Animacja