Hildegarda z Bingen

Hildegarda z Bingen,  (ur. 16 września 1098 w Rupertsberg k. Bingen am Rhein, zm. 17 września 1179  w klasztorze) – frankońska anachoretka, wizjonerka, mistyczka, i uzdrowicielka, reformatorka religijna, benedyktynka (od 1136 przeorysza), uznawana przez Kościół katolicki za świętą, od 2012 doktor Kościoła. Pierwsza kompozytorka, której biografia jest kompletna i dobrze udokumentowana.

Hildegarda była uważną obserwatorką natury i ludzi. Bazując na greckiej filozofii czterech żywiołów, badała wzajemne oddziaływania pomiędzy światem żywym i martwym oraz ich wpływ na stan organizmu i duszy człowieka. Rezultaty swoich dociekań zawarła w traktacie o leczniczym i szkodliwym działaniu roślin i minerałów, które, jak sądziła, uczestniczyły w nieustannym procesie wymiany wewnętrznych zasobów energii. W rezultacie, jej niektóre poglądy na naturę rzeczy zawierały elementy panteistyczne.

Medycyna św. Hildegardy z Bingen am Rhein to medycyna holistyczna, widząca człowieka całościowo, z jego całym ciałem i jego duszą, opierająca na czterech obszarach: „Boskim, kosmicznym, cielesnym i duchowym”. Opiera się na „6 regułach życia”. Jej publikacje z zakresu medycyny ludowej zyskały jej miano pierwszej niewiasty pośród lekarzy i przyrodników Niemiec. Najbardziej znanymi jej dziełami z tego zakresu są Liber Subtilitatum Diversarum Naturarum Creaturarum oraz Causae et Curae.

Sposób żywienia zalecany przez świętą Hildegardę charakteryzuje zdecydowaną przewagą produktów wegańskich. Jest to w praktyce dieta orkiszowo-warzywno-owocowa, zaś nabiał czy mięso stanowić powinny zaledwie jej uzupełnienie. W założeniu tej średniowiecznej mistyczki głównym pokarmem człowieka powinien być orkisz (dokładnie jego pierwotne odmiany: Schwabenkorn, Frankenkorn, Ostro, Oberkulmer Rotkorn, Steiners Roter Tiroler). Najlepiej by pojawiał się on w każdym z 3 głównych posiłków, gdyż jest najlepszy ze wszystkich zbóż. Działa wzmacniająco, ogrzewająco, stanowi jeden z trzech najlepiej przyswajalnych produktów. Dwa pozostałe to kasztany i koper włoski. Kasztany niegdyś dość popularne w Europie w XVII wieku zostały wyparte przez ziemniaki. Kultura ich jedzenia zachowała się m.in. we Francji. Sięga się po nie zwłaszcza w towarzystwie wina, gdyż uważa się, że osłaniają wątrobę przed szkodliwym działaniem alkoholu. Można je spożywać na surowo, pieczone, gotowane lub jako mąkę. Fenkuł (koper włoski) ma bardzo korzystny wpływ na układ trawienny, zapobiega wzdęciom, zgadze, nadmiernemu wytwarzaniu kwasu żołądkowego. Sprawdza się w bólach brzucha, chorobie wrzodowej. Dobrze jest go podawać, gdy skuszą nas ciężkostrawne potrawy smażone. Picie herbaty na jego bazie może skutecznie likwidować nadmierną potliwość i niwelować nieprzyjemne zapachy ciała, w tym nieświeży oddech. Podawany może być tradycyjnie jako warzywo lub w formie tabletek, a ziarna stanowią dogodną przyprawę.

http://bonavita.pl/dieta-sw-hildegardy-z-bingen-zasady-i-przepisy

 

"Święta Hildegarda była osobą absolutnie wyjątkową, nie tylko na tle swoich czasów. Można ją zaliczyć do największych geniuszy Średniowiecza oraz do elitarnej grupy najwybitniejszych kobiet wszechczasów. Znała działanie lecznicze wielu roślin, które opisano dopiero wiele wieków później. Uzdrawianie człowieka postrzegała w kontekście całej przyrody. Stworzyła koncepcję integralnego współdziałania wszystkich pierwiastków w człowieku, w którym, jak w zwierciadle, odbija się cały kosmos. Hildegarda, w swoich pismach, ukazuje człowieka jako „mikrokosmos"", istniejący w ścisłym oddziaływaniu z czterema żywiołami: ogniem, wodą, powietrzem i ziemią, z których składa się zarówno świat, jak i ludzki organizm. Stosowała proste leki roślinne z pospolitych ziół. Z tekstów źródłowych przytoczonych w książce, zostały wybrane te fragmenty pism św. Hildegardy, które wydają się dzisiaj mieć znaczenie dla fizjoterapii, a więc obejmujące zagadnienia wodolecznictwa, różnych form ruchu, racjonalnego żywienia, ziołolecznictwa i działania porządkującego sposób życia."

 Receptury św. Hildegardy

Zupa orkiszowa na wzmacnianie organizmu

 

Składniki:  

2 łyżki łamanych ziaren orkiszu lub kaszki orkiszowej, 

kilka rodzynek, 

szczypta gałgantu, 

szczypta bertramu, 

szczypta cynamonu, 

miód (według uznania) do smaku, 

2 szklanki wody, ewentualnie łyżeczka babki płesznik.

 

Jak ją zrobić: 

Zalewamy kaszkę zimną wodą. 
Mieszając, doprowadzamy do wrzenia. 
Gotujemy 5 minut, po czym dodajemy rodzynki i zostawiamy na ogniu przez 3 minuty. 
Talerz posypujemy bertramem, galgantem i cynamonem, możemy dodać miód.
 

Korzyści: 

Potrawa dostarcza wysokiej jakości białka, wartościowych węglowodanów i pożytecznych tłuszczów. Znajdziemy w niej także wiele witamin i minerałów, które ochronią przed nadkwasotą oraz stanami zapalnymi. Zupa orkiszowa pomoże na problemy jelitowe, szczególnie na nadwrażliwe jelita. Św. Hildegarda radziła stosować ją również, gdy cierpimy na reumatyzm, choroby krążenia, schorzenia krwi nerek i wątroby. A także, przy nerwicach i depresjach.

Kompresy z krwawnika na lepsze gojenie się zadrapań i ran

 

Składniki: 

łyżeczka liści krwawnika, 

250 ml wody.

 

Jak je zrobić: 

Liście zalewamy wodą i gotujemy przez minutę. 

Ciepłe i wilgotne liście kładziemy na kompresy i przykładamy do rany (na skórze leży gaza, na niej liście). 

Gdy kompres wyschnie, wszystkie czynności powtarzamy. 

Takie zabiegi warto przeprowadzać 2-3 razy dziennie. Kiedy rana zacznie się goić, liście krwawnika możemy kłaść bezpośrednio na skórę (bez gazy).

 

Korzyści: 

Krwawnik jest najlepszym środkiem leczącym rany.

Wino pietruszkowe - obniża cholesterol

 

Składniki: 

10-12 łodyg naci pietruszki, 

2 łyżki octu winnego,

litr wina, 

150 g miodu.

 

Jak je zrobić:

Do wysokiego garnka wlewamy wino i ocet winny. 

Dodajemy nać pietruszki i gotujemy na małym ogniu przez 5 minut bez przykrycia. 

Wlewamy miód i zostawiamy na małym ogniu na kolejne 5 minut. Przecedzamy wino i wlewamy je do butelek. 

Pijemy 3 razy dziennie najlepiej po jedzeniu po 20 ml (kieliszek do likieru).

 

Korzyści: 

 Winko łagodzi bóle serca, pomaga na arytmię, poprawia krążenie, ale przede wszystkim czyści naczynia krwionośne ze złogów miażdżycowych.

Herbata z miodunki - leczy astmę

Składniki:

 łyżka ziela z miodunki, 

250 ml wody.

 

Jak ją zrobić: 

Miodunkę zalewamy wrzącą wodą i odstawiamy na 10 minut do naciągnięcia. Herbatkę pijemy 3 razy dziennie.
 

Korzyści: 

Miodunka plamista nazywana jest zielem płucnym. 
Zawiera dużo tzw. kleju roślinnego (śluzu), a także flawonoidy, garbniki oraz witaminę C. 
Ziele pomaga oczyścić oskrzela i złagodzić poranny kaszel.