Rambutan

Jagodzian rambutan, rambutan (Nephelium lappaceum L.) – gatunek rośliny z rodziny mydleńcowatych. Występuje głównie w Malezji, Chinach i Indonezji, a także w całej tropikalnej części Azji. Nazwa rambutan pochodzi od malajskiego słowa „rambutan”, który oznacza „owłosiony”.  W Wietnamie, jagodzian rambutan nazywany jest „chôm chôm”, co w tłumaczeniu oznacza „niechlujne włosy”, ze względu na kolce, znajdujące się na skórce owocu.  Rambutan rośnie na wysokościach od poziomu morza do 500-600 m n.p.m., w wilgotnych regionach tropikalnych o regularnych opadach deszczu. Drzewo rozwija się najlepiej w piaszczystej glinie bogatej w materię organiczną lub głębokim torfie, ponieważ potrzebuje odpowiedniego drenażu. W nasionach istnieją śladowe ilości alkaloidów. Z reguły są gorzkie i uważane za narkotyczne. Skórka owocu zawiera toksyczne substancje saponinę i taninę. Zastosowanie Niedojrzałe owoce rambutanu są stosowane w celu złagodzenia biegunki i czerwonki. Okłady z liści lub korzeni rambutanu na skroniach pomagają w złagodzeniu bólów głowy i gorączki. Wywar z kory jest stosowany do produkcji środków na pleśniawki. Owoce rambutanu są najczęściej spożywane od razu po oderwaniu skórki, która łatwo od niego odchodzi. Obrane owoce są czasami duszone jako deser. W Malezji, zwyczajem jest gotowanie obranych owoców, aby oddzielić miąższ od nasion. Po ochłodzeniu, skórkę odrzuca się, a nasiona ogrzewa się we wrzątku, aż zmiękną. Najczęściej łączy się je z dużą ilością mięsa i cukru, a następnie zamyka w słoikach. Nasiona rambutanu są wysoko cenione dzięki tłuszczom i olejom (zawierają głównie kwas oleinowy i kwas arachidowy), które wykorzystywane są do produkcji mydła. Mogą być również palone i spożywane. Badania przeprowadzone w University of Malaya wykazały silne działanie antyoksydacyjne ekstraktu ze skórki tego gatunku. Ekstrakt ten samodzielnie albo w połączeniu z innymi substancjami czynnymi, może mieć w zastosowania farmaceutyczne, kosmetologiczne i nutraceutyczne. Uprawa Gatunek uprawiany jest w południowo-wschodniej Azji - prowincji Guangdong oraz na wyspie Hajnan. Najbardziej odpowiednim okresem do sadzenia nasion jest początek pory deszczowej. Młode, nowo posadzone drzewa powinny być chronione np przez liście palmowe lub liście paproci. Na Malajach rambutan owocuje dwa razy do roku – w czerwcu i grudniu. Na Filipinach kwitnienie występuje od końca marca do początku maja, a owoce dojrzewają od lipca do października (i od czasu do czasu do listopada.

Ludzie

Teneryfa

Teneryfa  – należąca do Hiszpanii wyspa na Oceanie Atlantyckim, u północno-zachodnich wybrzeży Afryki, zaliczana do Makaronezji.  Jest największą i najludniejszą wyspą w archipelagu Wysp Kanaryjskich i najludniejszą wyspą hiszpańską. Teneryfa, choć geograficznie leży w północnej Afryce, jest integralną częścią Hiszpanii i Unii Europejskiej. Obowiązującą na wyspie walutą jest Euro, a językiem urzędowym język hiszpański.  Santa Cruz de Tenerife jest największym miastem na wyspie i zarazem jej stolicą    oraz prowincji Santa Cruz de Tenerife. Jest też, wspólnie z Las Palmas de Gran Canaria, stolicą autonomii Wysp Kanaryjskich. Teneryfa oraz sąsiednia wyspa Gran Canaria jest często nazywana kontynentem w miniaturze ze względu na kilka typów krajobrazu i kilka stref klimatycznych na nich występujących. Na Teneryfie znajdują się dwa obiekty wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO: wulkan Teide,    który jest parkiem narodowym, oraz zabytkowe miasto La Laguna. Widok na klify Los Gigantes, nabrzeżną część masywu Teno Vista de Masca Góry Anaga Plaża na Teneryfie - Playa de las Teresitas Bazylika Matki Boskiej z Candelaria, patronki Wysp Kanaryjskich. Tajinaste – roślina występująca jedynie na Teneryfie Drago Plaza de España Santa Cruz de la Palma

Ciasto 3bit

x

Dziecięca moda

 

 

Dzika róża - Konstanty Ildefons Gałczyński

Dzika róża Za Dzikiej Róży zapachem idź na zawsze upojony wśród dróg - będzie cię wiódł jak czarodziejski flet i będziesz szedł, i będziesz szedł, aż zobaczysz furtkę i próg. Dla Dzikiej Róży najcięższe znieś i dla niej nawiewaj modre sny. Jeszcze trochę. Jeszcze parę zbóż. I te olchy. Widzisz. I już - będzie: wieczór, gwiazdy i łzy. O Dzikiej Róży droga śpiewa pieśń i śmieje się, złoty znacząc ślad. Dzika Różo! Świecisz przez mrok. Dzika Różo! Słyszysz mój krok? Idę - twój zakochany wiatr.

Tajemnice UFO

x

Somaliland

Somaliland (Republika Somalilandu – islamska republika, nieuznawana przez społeczność międzynarodową, leżąca we wschodniej Afryce nad Zatoką Adeńską.   Somaliland ogłosił secesję od Somalii w 1991 roku i od tamtej pory zdołał zbudować funkcjonujący organizm państwowy z demokratycznie wybieranym prezydentem i parlamentem. Graniczy z Dżibuti, Etiopią i Puntlandem – inną częścią Somalii. Obecna sytuacja polityczna w Somalii. Kolorem żółtym zaznaczono terytoria pod kontrolą rządu Somalilandu. Somaliland zajmuje tereny dawnego Somali Brytyjskiego. Panuje w nim klimat monsunowy. Północne niziny położone w sąsiedztwie Zatoki Adeńskiej są żyzne, choć obszary wykorzystywane przez rolnictwo stanowią zaledwie 3% powierzchni kraju; na północnym wschodzie wzdłuż wybrzeża ciągnie się pasmo górskie Cal Madow,    którego najwyższy szczyt to Shimbiris (2150 m n.p.m.). Na wybrzeżu Zatoki Adeńskiej występują lasy mangrowe, istnieją także rafy koralowe. Południowa część kraju jest wyżynna i w przeważającym stopniu półpustynna. Mapa Somalilandu Górnictwo w Somalilandzie nie jest rozwinięte, choć w kraju potwierdzone jest występowanie złóż m.in. ropy naftowej, gazu ziemnego, złota i węgla brunatnego. Wschodnie regiony Sool i Sanaag, posiadające złoża ropy i gazu, są przedmiotem sporu z sąsiednim Puntlandem, który okresowo przeradza się w starcia zbrojne. Do głównych miast kraju należą: Hargejsa (stolica),     Burco, Boorama,     Berbera,     Ceerigaabo i Laas Caanood.

Błoga tęsknota

Tylko mędrcom mówcie o tem, Bo tłum wzgardzi w zaślepieniu: Żywych sławić chcę tęsknotę Za spalaniem się w płomieniu. Wśród miłosnych nocy chłodu, Stwarzający i stworzony, Czujesz nagle serce z lodu, W cichej świecy krąg wpatrzony. Już cię więcej noc nie skrywa Pośród mroków swoich cienia, Znów pragnienie cię porywa Wiznioślejszego zaślubienia. Niczym tobie wszelka przestrzeń, Lecisz - i znów w pętach tylu, Aż spragniony światła, wreszcie Tutaj spalasz się, motylu. Póki tego nie posiędziesz: Zgiń i znów się przemień! Tylko smutnym gościem będziesz Na tej ciemnej ziemi.

Jack Davies

Bieganie za kobietami jeszcze nikomu nie zaszkodziło, niebezpiecznie jest je złapać Jack Davies

Ziemniaki po polsku

x

x

Hotel Tayka de Sal

W Boliwii, na pustyni Salar de Uyuni, znajduje się  jeden z najbardziej niezwykłych hoteli na świecie. Hotel Tayka de Sal w całości zbudowany jest z soli. Nikogo nie dziwi, że w obiekcie obowiązuje zakaz lizania ścian... Dla wszystkich, którzy nie zdążyli odwiedzić hotelu z lodu mamy coś specjalnego. W Ameryce Południowej czeka na wielbicieli hoteli nie lada gratka. Luksusowe obiekty zbudowane z soli. Przez ich okna można podziwiać różowe flamingi na tle księżycowego krajobrazu. Boliwijska pustynia Salar de Uyuni nazywana jest największą solniczką świata. To pozostałość po wyschniętym słonym jeziorze w Andach. Położona na wysokości ok. 3700 m n.p.m. jest jednym z najbardziej płaskich obszarów na świecie. Tam właśnie, wśród kolorowych lagun znajdują się hotele - Salt Palace and Spa, Playa Blanca czy Palacio de Sal. Wszystkie trzy są zbudowane z bloków solnych. Najpopularniejszym z nich jest Hotel Tayka de Sal. Hotel de Sal Tayka znajduje się na północnym brzegu Salar de Uyuni, jednego z najbardziej znanych, naturalnych cudów Ameryki Południowej. 40 000 lat temu obszar ten był częścią jeziora prehistorycznego i szacuje się, że zawiera w sobie 10 mld ton soli. Na jego brzegach znajdują się liczne wykopaliska archeologiczne sięgające tysięcy lat p.n.e. Ujrzymy tam również wulkan Thunupa, czczony przez mieszkańców jako najwyższa istota, dbająca o ludzi. Pustynia solna nie jest całkowicie jałowa, jak by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Nie tylko porastają ją miejscami kaktusy, ale wśród jej mieszkańców nie sposób nie wymienić różowych flamingów i wigoni, spokrewnionych ze znanymi nam lamami. Odwiedzający Salar de Uyuni mają okazję podziwiać stożkowe kopce solne oraz różnokolorowe laguny. Wśród nich czerwoną Lagunę Colorado, lagunę siarkową arszenikową oraz magnezową i gliniastą o przeróżnych kolorach. Ogrom naturalnych atrakcji turystycznych dopełniają gorące źródła, gejzery błotne oraz różne formacje skalne - z kamiennym drzewem Arbol de Piedra na czele. Aby zrozumieć wszechogarniającą biel i ilości pokładów solnych zgromadzonych w jednym miejscu wystarczy obejrzeć zdjęcia satelitarne Salar de Uyuni. Tayka de Sal zbudowany jest z bloków soli pochodzących z Salaru oraz innych naturalnych materiałów regionu andyjskiego. Osadzony na cyplu, oferuje widok na cały region. Jego dogodna lokalizacja daje szerokie możliwości poznania rejonu. Hotel posiada dwa dziedzińce zadaszone przezroczystym materiałem, który zatrzymuje ciepło. Przytulna i komfortowa jest także restauracja hotelowa, ogrzewana ciepłem kominka. Goście mają dodatkowo możliwość zjedzenia śniadania na hotelowym tarasie i podziwiania przy okazji okolicy. Hotel jest wykończony w surowym stylu, ozdobiony licznymi lokalnymi rękodziełami. Co ciekawe, funkcję dywanów pełnią grube warstwy pokruszonej soli, rozsypanej na podłogach. Wszystkie pokoje ogrzewane są energią słoneczną (w chłodniejsze dni dodatkowo dogrzewane). Ściany, meble i podłogi zbudowane są w większości z wydobywanych w okolicy bloków solnych. Istotne jest to, że nie można ich lizać, aby nie naruszyć stabilności konstrukcji. Cena za nocleg to wydatek od 70 USD za pokój jednoosobowy (w sezonie, czyli od maja do października 88 USD) po 112 USD za pokój czteroosobowy (w sezonie 140 USD). Okolice hotelu są idealne dla uprawiania aktywnej turystyki. Najpopularniejszą formą zwiedzania pustyni są podróże samochodem z napędem na cztery koła. Szczególnie widowiskowe są wschody i zachody słońca. Rzucany cień daje niezwykły efekt na białej i geometrycznej przestrzeni. W okolicy można zwiedzić kopalnie i muzeum soli. W pobliskich jaskiniach znajdują się regionalne centra ceremonialne ze szczątkami ludzi i zwierząt, a także ceramiką i narzędziami rolniczymi. Obowiązkowym punktem dla zwiedzających jest zabytkowy cmentarz pociągów. W przeszłości miasto Uyuni było jednym z najważniejszych węzłów kolejowych w Ameryce Łacińskiej. Linie kolejowe zostały zbudowane pod koniec XIX wieku. Wyczerpanie złóż w przemyśle górniczym oraz liczne akty sabotażu ze strony lokalnych Indian zdecydowały o upadku kolei. Wiele pociągów zostało porzuconych, co dało podstawy do stworzenia cmentarzyska, w skład którego wchodzą wagony mające nawet po sto lat.